پرستاران بیمارستان به علت سرو کار داشتن با گروه های مختلف بیمار با شرایط مختلف و تعهدشان مراقبت از بیماران و نیز بالا بودن انتظارات عاطفی بیماران از آن ها، به عنوان گروهی که در معرض خطر بالایی از نظر فرسودگی شغلی قرار دارند؛ شناخته می شوند. به همین منظور این پژوهش به شناسایی و اعتبار سنجی و اولویت بندی شاخص های رهبری آموزشی به منظور ایجاد تعلق کاری و جلوگیری از فرسودگی شغلی پرستاران پرداخته است. پژوهش حاضر از لحاظ ماهیت از نوع اکتشافی؛ از لحاظ هدف از نوع پژوهش های کاربردی؛ از لحاظ شیوه گردآوری داده ها توصیفی از نوع پیمایشی، بر مبنای ماهیت داده ها پژوهشی آمیخته (کیفی- کمی) به شمار می آید. جامعه آماری اولیه این پژوهش شامل 10 نفر از خبرگان حوزه پرستاری شامل مدیران ارشد بخش پرستاری و نیز سرپرستاران دارای مدرک کارشناسی ارشد و دکتری می باشد. تجزیه و تحلیل داده های این پژوهش با کمک تکنیک تحلیل مضمون و نیز روش دلفی فازی و روش اولویت بندی بهترین و بدترین صورت گرفته است. نتایج نشان می دهد که از میان همه شاخص های شناسایی شده دارای اعتبار و مورد تأیید خبرگان می باشند. و در بخش اولویت بندی، بعد نظارت و ارزشیابی آموزشی دارای بالاترین اولویت نسبی و نیز بعد تعیین جهت از نظر اهمیت نسبی پایین ترین اولویت را دارد.