کودکان کم‌توان ذهنی، به لحاظ جسمی، فکری و عاطفی نسبت به همسالان خود در سطح پایین‌تری قرار دارند. هدف از مطالعه حاضر بررسی شیوع سندرم متقاطع فوقانی در کودکان کم توان ذهنی بود. روش تحقیق از نوع توصیفی بوده که تعداد 50 نفر (30 دختر و 20 پسر)، با میانگین سنی (1/28±12) و بهره هوشی 35-85 از شهرستان‌های ارومیه و تکاب با روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای انتخاب شده‌اند. هوش این افراد توسط پرسشنامه هوش وکسلر، میزان سر به جلو و شانه‌به‌جلو به‌وسیله روش تصویربرداری از نمای جانبی و میزان کایفوز توسط خط‌کش منعطف ارزیابی شد. همچنین از ضریب همبستگی پیرسون در نرم‌افزار spss25 جهت بررسی ارتباط بین مولفه‌های سندرم متقاطع فوقانی استفاده شد. یافته‌ها حاکی از شیوع ناهنجاری سربه‌جلو به میزان 84%، شانه‌به‌جلو 68% و کایفوز 74%، در افراد 10-14 ساله کم‌توان ذهنی می باشد. ارتباط بین سربه‌جلو و شانه‌به‌جلو 0/81، ارتباط بین سربه‌جلو و کایفوز 0/69 و ارتباط بین شانه‌به‌جلو و کایفوز 0/68 مشاهده شد. با توجه به شیوع بالای سندرم متقاطع فوقانی در افراد کم‌توان ذهنی، ارائه توصیه‌ها و برنامه‌های تمرینی عملکردی متناسب با شرایط جسمی و ذهنی در این افراد ضروری می‌باشد.