مچ پا به دلیل تماس با زمین، تحمل وزن و تنظیم حرکات اندام تحتانی نقش مهمی در راه رفتن و ورزش دارد. یکی از شایع ترین آسیب های اندام تحتانی اسپرین مچ پا است که مشکلات زیادی مانند نقص حسی-حرکتی، کاهش کیفیت زندگی، کاهش سطح فعالیت بدنی را به دنبال دارد و در صورت درمان ناقص منجر به بی ثباتی مزمن مچ پا می شود که با خالی کردن مکرر مچ پا همراه با علائمی مانند درد، تورم، ضعف عضلانی، کاهش دامنه حرکتی مچ پا، کاهش حس عمقی و کاهش تعادل مشخص می شود. حس عمقی یک سیستم آناتومیکی پیچیده شامل گیرنده های مختلف واقع در مفاصل، عضلات و تاندون ها می باشد که به طور نیمه خودآگاه از وضعیت و حرکات بدن اطلاعاتی در اختیار افراد می گذارد. در واقع حس عمقی مسئول درک وضعیت مفاصل در فضا است. با آسیب دیدن مفاصل و عضلات این حس دچار اختلال می شود که در صورت وجود نقص در حس عمقی، تعادل از حالت طبیعی و مطلوب خارج می شود و ثبات فرد در فعالیت های بدنی کاهش می یابد. مدیریت و درمان آسیب های مچ پا سالانه با هزینه های زیادی مواجه می شود که امروزه مورد توجه بسیاری از درمانگران قرار گرفته است. از بین پروتکل هایی که برای پیشگیری و درمان بی ثباتی مزمن مچ پا استفاده می شود می توان به تمرینات تعادلی، قدرتی و استفاده از نوار چسب(کنزیوتیپ) اشاره کرد. که در این مقاله به بررسی و تحلیل این پروتکل ها می پردازیم.