تصویرسازی و کارکردهای آن در حوزه های گوناگون چون ادبیات و آموزش، به خصوص برای کودکان، سال هاست که در جهان، مورد بررسی و پژوهش قرار گرفته است. آثار تصویرسازی شده براساس ویژگی های ظاهری و اجزای سازنده، از زوایای گوناگون قابل بررسی هستند. یکی از آن ها، تناسب میان تصویرسازی داستان های عامیانه وآموزش فرهنگ بومی به کودکان است. مرور چگونگی ایجاد این تناسب براساس ویژگی های تصویرسازی این گونه خاص ادبی، با در نظر گرفتن دیدگاه افراد صاحب نظر در زمینه کتاب کودک- جمال الدین اکرمی و نادر ابراهیمی- به این پرسش ها پاسخ داده می شود: الف) تصویرگر در بخش نهادهای بیرونی و نمادهای درونی اثر، چگونه عمل کرده است؟ ب) آیا تصویرسازی داستان های عامیانه برای آموزش فرهنگ بومی به کودکان مناسب هستند؟
در این پژوهشِ کیفی با روش توصیفی – تحلیلی به گردآوری اطلاعات و دیدگاه های محققین حوزه آموزش و هنر پرداخته می شود و شامل کاربرد تصویر در آموزش، تعریف تصویرسازی، تاریخچه تصویرسازی کتاب کودک، تعریف قصه عامیانه، تأثیر داستان های عامیانه در تصویرسازی، ویژگی های تصویرسازی داستان های عامیانه و توصیف و تحلیل نمونه تصویرسازی های داستان های عامیانه و بحث و نتیجه گیری است. به طور کلی، مباحث مطرح شده در این نوشتار، آشکار می کند که با کمک تصویر می توان اطلاعات فرهنگ بومی را به متن اضافه و مخاطب کودک را از جنبه های فرهنگی، تاریخی، جغرافیایی و اثر آگاه کرد و به نظر می رسد که کتاب های تصویرگری شده برای کودکان، در دورانی که تکنولوژی معجزه آسا، کلماتی فاقد معنای عمیق ابلاغ می کند، مأمن و پناهگاه مناسبی برای داستان های عامیانه هستند. در واقع، کتاب کودک این فرصت را برای آن ها ایجاد می کند که در یک فرآیند بی پایان آموزش قرار گیرند.