بازی یک امر طبیعی است و همانند نفس کشیدن برای کودک ضرورت دارد. در سالها پیش از دبستان، بزرگترین سرگرمی و مشغله ی کودکبازی است و بعد از آن، اندک اندک از میزان آن کاسته شده و کارهای اساسی تر جای آنرا می گیرد. کودک برای بازی کردن دلیلی ندارد، اما به هرحال نمی تواند بازی نکند.کودک یک موجود زنده است و هر موجود زنده ای، باید فعال باشد. بازی می تواند نقش بسیار مثبتی در رشد روانی، هیجانی و بهزیستی کودک داشته باشد. به طور مثال کنجکاوی شدید کودک می تواند از طریق بازی ارضا شود و فرصتی مناسب به او بدهد تا هوش خود را تقویت نماید و موجب رشد و شکوفایی شخصیت کودک گردد. هدف این مقاله بررسی نقش بازی در تربیت کودک و نقش بازی در رشد کودک می باشد. علاوه بر این به ویژگی های اساسی بازی و توصیه‌هایی برای بازیهای کودکان پرداخته شده است. به وسیله ی بازی و اسباب بازی می‌توان نقش اجتماعی (ایجاد ارتباط با محیط اطراف)، حس همکاری و رشد، رعایت اصول و مقررات و قدرت ابراز وجود را در کودک تقویت کرد.