ﺧﺸﻮﻧﺖ و رﻓﺘﺎر ﻏﻴﺮ ﻣﺴﺎﻟﻤﺖآﻣﻴﺰ ﻋﻠﻴﻪ ﻛﻮدﻛﺎن، ﭘﺪﻳﺪهاي اﺳﺖ ﻛﻪ دو دﻫﻪي اﺧﻴﺮ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻋﻠﻤﻲ ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﭘﮋوﻫﺸﮕﺮان و ﺻﺎحب نظران ﺣﻮزه ي ﻋﻠﻮم ﺗﺮﺑﻴﺘﻲ و ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ رواﻧﺸﻨﺎﺳﺎن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ. ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن ﻋﻠﻤﺎي ﻋﻠﻢ ﺣﻘﻮق ﺑﻪ وﻳﮋه ﺟﺮمﺷﻨﺎﺳﺎن، ﺳﻌﻲ ﻧﻤﻮدهاﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺻﻴﺎﻧﺖ از ﺣﻘﻮق ﻛﻮدﻛﺎن و رﻳﺸﻪﻛﻦ ﻛﺮدن ﻳﺎ ﺣﺪ اﻗﻞ ﻛﺎﻫﺶ اﻳﻦ ﭘﺪﻳﺪه ي ﻧﺎﺑﻪﻫﻨﺠﺎر از ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ و ﭘﻴﺸﮕﻴﺮي، ﺑﻪ راﻫﻜﺎرﻫﺎي ﻣﺆﺛّﺮي دﺳﺖ ﻳﺎﺑﻨﺪ. ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻋﻠﻴﻪ ﻛﻮدﻛﺎن ﻳﻜﻲ، از ﻋﻮاﻣﻞ اﺧﺘﻼل در اﻣﻨﻴﺖ ﺟﺴﻤﻲ و روﺣﻲ آﻧﺎن ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ آﺛﺎر ﻣﺨﺮّب ﺧُﺮد و ﻛﻼﻧﻲ را ﻫﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻛﻮدك و ﻫﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺬاﺷﺖ؛ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ، ﻛﺸﺎﻧﺪن ﻣﻮﺿﻮع ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻋﻠﻴﻪ ﻛﻮدﻛﺎن ﺑﻪ ﺣﻴﻄﻪي ﻋﻠﻢ ﺟﺮمﺷﻨﺎﺳﻲ در ﺟﻬﺖ دﺳﺘﻴﺎﺑﻲ ﺑﻪ ﻋﻠﻞ ارﺗﻜﺎب آن و ﺳﭙﺲ ﺑﻪﻛﺎرﮔﻴﺮي روشﻫﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻧﻮع ﺧﺸﻮﻧﺖ و ﭘﻴﺸﮕﻴﺮي از آن، ﻛﻪ ﻫﺪف اﺻﻠﻲ اﻳﻦ ﭘﮋوﻫﺶ ﻧﻴﺰ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ، ﺿﺮوري اﺳﺖ.ﺑﺰرﮔﺴﺎﻻن ﺑﻪوﻳﮋه واﻟﺪﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ ازﻃﺮﻳﻖآﻣﻮزش دﻳﺪنﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﻳﺰيﻫﺎي اﺻﻮﻟﻲ ﺗﻮﺳﻂ ﻛﺎرﺷﻨﺎﺳﺎن ذﻳﺮﺑﻂ اﻧﺠﺎمﮔﺮدد، ﺑﻪ اﻫﻤﻴﺖ وﺿﻌﻴﺖ ﺣﺴﺎس ﻛﻮدﻛﺎن ﭘﻲ ﺑﺮده و ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ در ﺟﻬﺖ ﺗﺮﺑﻴﺖ و ﺗﺄدﻳﺐ آﻧﺎن ﺗﻼش ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﺗﺎ از ﭘﺮورش درﺧﻮر آﻧﻬﺎ، ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﺘﻲ واﻻ و ﺟﺎﻳﮕﺎﻫﻲ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﺎﻳﻞ آﻳﺪ. از آن روي ﻛﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻋﻠﻴﻪ ﻛﻮدﻛﺎن ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻳﻚ ﭘﮋوﻫﺶ ﻣﺴﺘﻘﻞ در ﭼﻬﺎرﭼﻮب ﻋﻠﻢ ﺟﺮمﺷﻨﺎﺳﻲ و ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﻬﻴﺪات ﻗﺎﻧﻮن آﻳﻴﻦ دادرﺳﻲ ﻛﻴﻔﺮي ﻣﺼﻮب ﺳﺎل ١٣٩٢ ﺗﺎ ﻛﻨﻮن ﻣﻮرد ﺑﺮرﺳﻲ ﻗﺮار ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ، ﻟﺬا ﻧﮕﺎرﻧﺪه در ﺟﺴﺘﺎر ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺮ آن ﺑﻮده اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ روﻳﻜﺮدي ﺗﻮﺻﻴﻔﻲ- ﺗﺤﻠﻴﻠﻲ، ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﻲ اﻳﻦ ﻣﻬﻢ ﺑﭙﺮدازد. ﻳﺎﻓﺘﻪﻫﺎي اﻳﻦ ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﻛﻲ از آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﺮماﻧﮕﺎري اﻓﻌﺎل ﺧﺸﻮﻧﺖآﻣﻴﺰ ﻋﻠﻴﻪ ﻛﻮدﻛﺎن، آﻣﻮزش ﺑﺰرﮔﺴﺎﻻن در ﺟﻬﺖ ﺗﻜﺮﻳﻢ ﺣﻘﻮق ﻛﻮدﻛﺎن و ﺗﺼﻮﻳﺐ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﺣﻤﺎﻳﺘﻲ از آﻧﺎن، در ﻛﺎﻫﺶ اﻳﻦ ﭘﺪﻳﺪه،ﻣﺆﺛّﺮ واﻗﻊ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ.