یکی از گفتارهای قابل ملاحظه درواکاوی و پژوهش، بحث احکام حقوق اساسی و سیاسی درقرآن کریم است. در رویارویی با این مسئله دیدگاه های گوناگونی وجود دارد. دسته ای که زیرعنوان مذهبی های روشنفکر و غرب گرایند که اصولا وجود چنین احکامی را در قرآن و مذهب منکر می باشند و می گویند دین از سیاست جدا است و کاری به سیاست ندارد و این همان عقیده سکولاریسم می باشد. در مقابل، دسته ای هستند به نام مذهبی های سنتی که هرچند مانند روشنفکران، دین را از سیاست جدا نمی دانند اما ورود در عرصه سیاست را نیز آفت مذهب و پاکدامنی می دانند و بیان می کنند باید به فقه پرداخت و کار سیاست را به دیگران وانهاد.از نظر ایشان؛ احکام سیاسی منتفی نیست بلکه مورد بی توجهی و غفلت واقع شده است. گروه سوم که شمار آنها در دوره های مختلف اندک بوده، جسته گریخته در محافل علمی یا در نوشته ها و به مناسبت های گوناگون سخن از آن به میان آورده و معتقدند که قرآن، آخرین کتاب آسمانی است و به عنوان قانون کامل و جامع برای جامعه بشری نازل شده است و حکمی از احکام زندگی نیست که در آن نباشد. بدیهی است پیروان قرآن با عرصه های مختلف زندگی فردی، خانوادگی، اجتماعی در وضعیت های متفاوت مواجهند و در هر یک از این عرصه ها حرکت مجاز و غیر مجاز وجود دارد و جواز و عدم جواز حکم است و این قرآن است که باید بایست ها و نبایست های زندگی را در ابعاد مختلف تعیین و تبیین نماید. پس عرصه زندگی یعنی عرصه سیاست و حقوق اساسی و مدیریت و احکام آن باید بیان شود و این تکلیف برعهده قرآن است که خود، آن را بیان نموده است.