حمل و نقل دریایی بیش از 92 درصد از سهم جابه جایی کالا در تجارت جهانی را به خود اختصاص داده است. بنابراین می توان تقريبا میزان خسارات و اختلافات دریایی را نسبت به روشهای دیگر حمل و نقل کالا از نظر کیفی و کمی در سهم جابه جایی کالا تخمین زد. اختلافات دریایی و دعاوی دریایی در اکثر کشورهای جهان و جوامع بین المللی، با اتکاء به حقوق و کنوانسیونهای مرتبط دریایی پیگیری و حل و فصل می شود. ارزانترین و سریعترین راه حل اختلافات دریایی مذاکرات رو درروی طرفین اختلاف یا نمایندگان آنهاست. اگر نمایندگان یا طرفین مستقیم از توانایی و اطلاعات تخصصی خوبی از موضوع اختلاف برخودار باشند طبیعتاً کمک بسیار زیادی به حصول نتیجه مطلوب و عادلانه خواهند داشت. بسیاری از قراردادهای دریایی صراحتاً به این روش به عنوان اولین حرکت اشاره مستقیم دارد. در واقع بهتر است مکان این گونه مذاکرات در جایی بیطرف دور از مرکز اداری طرفین با حسن نیت و با اتکاء به واقعیتها انجام گیرد. این روش معمولاً کم هزینه ترین و کوتاهترین روش برای حل اختلاف طرفین دعاوی است. سیستم مرسوم بعدی روش داوری است، که روشی مرسوم در جوامع بین المللی می باشد و در قراردادهای دریایی صراحتاً به آن به عنوان یکی از روشهای حل اختلاف اشاره می شود. ”ژان وارسون" در تعریف داوری می گوید: داوری نهادی است که از طریق آن شخص ثالث اختلاف مطروحه میان دو یا چند شخص را در مقام اجرای مأموریت قضایی که توسط آنان به وی اعطا شده است را حل و فصل می کند. "ژان روبر" نیز در خصوص داوری می گوید: مقصود از داوری تأسیس یک عدالت خصوصی است که در پرتو آن دعاوی از صلاحیت دادگاههای عمومی خارج و به وسیله افرادی که کار رسیدگی و تصمیم گیری مزبور به آنان واگذار شده حل و فصل خواهد شد. از این تعاریف می توان نتیجه گرفت که داوری می تواند یک منشا قراردادی داشته باشد و از طرفی دیگر نوعی قضاوت خصوصی است که وظیفه حل و فصل اختلاف از روش صدور رأی داوری را دارد. معمولاً دعوایی که از طریق داوری خاتمه یابد در مرجع رسیدگی دیگری قابل طرح مجدد نیست. رأی داوری پس از صدور نسبت به طرفین الزام آور می شود.