پیش از وقوع هر معامله، طرفین درباره شرایط و حدود تعهدهای خود به گفتگو می‌پردازند و پس از تراضی درباره آن امور قصد خویش را در انشاء معامله بیان می‌کنند. طرفین با انجام گفت‌وگوهای مقدماتی و سپری نمودن دوره پیش قرارداد به توافق نهایی می‌رسند. پایان دادن به گفتگوهای مقدماتی می‌تواند منجر به بروز زیان شود و موضوع مسئولیت پایان دهنده به دوره پیش قراردادی، نسبت به جبران زیان به بار آمده قابل بررسی می‌باشد. در قانون مدنی و قوانین موضوعه ایران نص قانونی صریحی وجود ندارد از این رو تصور اولیه بر آن است که این مسئولیت مورد پذیرش قرار نگرفته است. در نظام حقوقی ایران براي پذیرش مسئولیت قطع کننده مذاکره، می‌توان از مبانی عام مسئولیت مدنی بهره برد؛ در این راستا، قواعد تسبیب، غرور، تقصیر و نفی ضرر قابل استفاده خواهد بود. با بررسی مبانی مسئولیت می‌توان گفت مهم‌ترین مبنای مسئولیت پیش قراردادی در حقوق ایران نظریه تقصیر است و دو طرف برای دوری از ارتکاب آن مبنا، باید در دوره پیش قرارداد، رفتاری معقول و متعارف داشته باشند و علاوه بر این مبنا می‌توان به سایر الزام‌های خارج از قرارداد نیز استناد نمود. با توجه به قواعد فقهی اتلاف، تسبیب، غرور و لاضرر و اگر عدول عمداً صورت گرفته باشد و ایجاب کننده بلاجهت از انعقاد قرارداد نهایی خودداری نماید مسئولیت و ضمان تخلف در دوره پیش قراردادی برای متخلف ایجاد می‌شود و شرط بنایی نشان می‌دهد که گفتگوهای مقدماتی در دوره پیش از انعقاد قرارداد نیز دارای ضمانت اجرا می‌باشد.