هرگاه یکی ازاصحاب دعوای اصلی فراخواندن شخص ثالثی را به دادرسی لازم بداند، می تواند اقدام به جلب ثالث نماید. پیش بینی امکان جلب ثالث ورسیدگی توام نسبت به این دعوا درکنار دعوای اصلی، مزایای مهمی از قبیل جلوگیری ازصدور آرای معارض، جلوگیری از تکرار وتکثر بیهوده دعاوی، صرفه جویی در هزینه وزمان برای اصحاب دعوا ودادگستری به همراه دارد. وجود ابهام دربرخی مسائل مربوط به جلب ثالث، موجب حدوث اختلاف نظر دراین موارد، تشتت دررویه قضایی وشکل گیری برخی رویه های غلط درنزد محاکم گردیده است.فلسفه وجودی وکاربرد نهاد جلب ثالث، امکان یا عدم امکان تقسیم جلب ثالث به اصلی و تقویتی، موقعیت مجلوب ثالث تقویتی درصورت پذیرش آن و تفکیک آن از مفاهیمی نظیر شهادت، تاثیر ارتباط بین دعوای اصلی وجلب ثالث درقابلیت شکایت رای و ... ازجمله مهمترین سوالات وابهامات موجوددر این زمینه به شمارمی روند. جلب ثالث را نمی توان به عنوان وسیله ای برای جبران اشتباه خواهان درکیفیت اقامه دعوا به کار برد. علیرغم اینکه در مواد قانونی اشاره ای به انواع جلب ثالث نشده است لیکن اکثرنویسندگان حقوقی آن را به دو نوع اصلی و تقویتی تقسیم نموده اند، البته در این امر اتفاق نظر وجود ندارد و برخی نویسندگان این تقسیم بندی را نپذیرفته اند.