شناخت و بررسی امکانات و توانایی¬ها و در پی آن تعیین سطوح توسعه¬یافتگی نخستین گام در فرآیند برنامه¬ریزی به شمار می¬آید. هدف از برنامه¬ریزی¬های توسعه در هر جامعه معمولا افزایش کیفیت زندگی، سطح درآمد، اشتغال، آموزش، بهداشت و تغذیه، مسکن و سالم سازی کیفیت محیط زیست و از بین بردن فقر می¬باشد. بدین ترتیب می¬توان اذعان داشت هدف از توسعه، بهبود شرایط کلی زندگی مردم است. در راستا هدف مقاله حاضر مقایسه دو منطقه سیستان و بلوچستان از نظر شاخص¬های توسعه می¬باشد. روش تحقیق توصیفی-تحلیلی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه¬ای، اسنادی و بررسی¬های میدانی و بهره¬گيري از مدل AHP، می¬باشد. محدوده مورد مطالعه دو منطقه سیستان و بلوچستان است. نتایج نشان می¬دهد که در بین مولفه¬های مطرح شده، بالاترین وزن مربوط به مولفه دسترسی به خدمات با وزن به دست آمده 334/0 و پایین¬ترین وزن متعلق به مولفه امنیت اجتماعی با وزن به دست آمده 072/0 می-باشد. در نهایت با توجه به مولفه¬های مورد بررسی دو سیستان و بلوچستان مورد رتبه¬بندی قرار گرفتند، که نتایج نشان می¬دهد که منطقه بلوچستان با اهمیت نسبی 560/0 در رده اول و منطقه سیستان با اهمیت نسبی 439/0، در رده دوم قرار قرار دارد.