مراكز شهري به علت دارا بودن جاذبه‌هاي تاريخي و فرهنگي، غالباً مقاصد گردشگري مهمي محسوب مي‌شوند. شهرها با جاذبه‌هاي متنوع شامل : موزه‌ها، بناهاي يادبود، سالن هاي تئاتر، استاديوم‌هاي ورزشي، پارك ها، شهر‌بازي‌، مراكز خريد، مناطق با معماري تاريخي و مكان هايي مربوط به حوادث مهم يا افراد مشهور، جاذب گردشگران بسيار هستند. بنابراين حجم زيادي از امكانات گردشگري نظير: محل سكونت، سرو غذا، ارتباطات حمل و نقل و ساير خدمات گردشگري، در شهرها واقع‌اند كه بازديدكنندگان از مناطق اطراف، و خود شهر، از آن استفاده مي‌كنند (پاپلي يزدي و سقايي ، 1385:188). نواحي شهري با تمركز بالايي از امكانات و جاذبه‌ها، نيازمندي‌هاي بازديدكنندگان و ساكنان خود را فراهم مي‌سازند.
سازمان گردشگري در بيانيه مانيل، گردشگري را نياز اساسي در هزاره سوم معرفي كرده است. شهرها يكي از پربيننده‌ترين مقاصد گردشگري جهان به شمار مي‌آيند كه هر ساله پذيراي ميليون‌ها نفر گردشگراند. مديريت گردشگري اكنون به فعاليتي مهم بدل گشته است كه جريان كارها، اقدام‌هاي اجتماعي و تغييرات فضايي فراواني را به ويژه در كشورهاي اروپايي شكل مي‌دهد(كازس، 1382:10).
گردشگري شهري بخش جدايي‌ناپذير از خدمات شهري مورد نياز شهروندان دائم و غيردائم شهري را تشكيل مي دهد و بر اين اساس، در حيطه وظايف برنامه‌ريزي و مديريت شهري واقع مي‌شود. از سوي ديگر گردشگري شهري با ارزش‌هاي محيط طبيعي و ميراث فرهنگي و تاريخي هر شهر داراي ارتباطات تنگاتنگي است كه از اين منظر توجه به استقلال اين امر در طرح‌هاي توسعه و عمران شهري ضروري مي‌نمايد. این مقاله به بررسی ابعاد گردشگری شهری و نقش آن در توسعه شهری می پردازد.