با توجه به اين که در اغلب حوضه¬هاي آبريز کشور، وقوع سيل و خسارت هاي ناشي از آن روند افزايشي دارد، تعيين مناطق مولد سيل و عوامل مؤثر بر وقوع آن براي اجراي پروژه¬هاي کنترل سيلاب و مديريت جامع آبريزها از اهميت بسزايي برخوردار است. لذا در اين مطالعه با استفاده از تلفيق ArcGIS و مدل هيدرولوژيکي HEC-HMS، به بررسي عوامل اقليمي و فيزيوگرافي مؤثر در توليد سيل در حوضه آبريز امامه و مشخص کردن مناطقي که بيشترين تأثير را در توليد سيلاب دارند پرداخته شده است. حوضه مورد مطالعه در شمال شرق شهر تهران و در دامنه هاي جنوبي البرز مرکزي واقع شده و در بين حوضه هاي آبريز اصلي شش گانه ايران در حوضه آبريز مرکزي قرار دارد. جهت رسيدن به اهداف پژوهش از روش تکرار حذف انفرادي زيرحوضه¬ها از مدل بارش- رواناب استفاده شده است. نتايج اين مطالعه نشان مي¬دهد که ميزان مشارکت زيرحوضه¬ها در دبي خروجي کل حوضه تنها تحت تأثير مساحت و يا دبي اوج زيرحوضه نيست و اثر متقابل عواملي همچون موقعيت مکاني زيرحوضه¬ها، عوامل اقليمي، فاصله تا خروجي، شکل حوضه (ضريب گراوليوس)، پروفيل طولي آبراهه، شماره منحني (CN) که خود تابعي از توپوگرافي (شيب)، کاربري اراضي، نوع خاک، پوشش گياهي، رطوبت قبلي حوضه و ... است، همزماني دبي اوج زيرحوضه¬ها و نقش رونديابي در رودخانه اصلي نيز تأثير بسزايي در توليد رواناب و سيل¬خيز بودن زير حوضه¬ها دارند. در مجموع، زيرحوضه¬هاي واقع در بالادست و ميانه¬ حوضه بيشترين سهم را در دبي اوج خروجي به خود اختصاص داده¬اند. بنابراين توصيه مي¬شود عمليات اصلاحي و کنترل سيل در اين مناطق متمرکز شده و از اجراي اين اقدامات در پايين¬دست حوضه خودداري شود. بعلاوه، رفتار هيدرولوژيکي حوضه با تغيير شرايط اقليمي و براي ميزان بارندگي¬هاي مختلف متفاوت است. بنابراين براي کاهش اثر سيل زيرحوضه¬ها در خروجي حوضه بايد بازه زماني معقولي را در نظر گرفت تا اجراي عمليات آبخيزداري براي تخفيف سيل با اطمينان بالاتري انجام گيرد.