مفهوم توسعه روستایی از دهۀ 1970 میلادی تاکنون در ابعاد مختلف نظری ( روش شناسی) و اجرایی (روش های علمی) دستخوش تغییرات مهم و بنیادی شده است و این تحولات مهم فقط به دلیل استقرار حدود نیمی از جمعیت جهان در سکونت گاه های روستایی و یا اهمیت نقش اقتصادی مناطق روستایی نبوده، بلکه به دلیل اهمیت و تأثیر ابعاد توسعه روستایی بر توسعه ملی کشورها می باشد. مدیریت جدید روستایی، بر ظرفیت های جوامع محلی، با اداره دقیق مکان و بهره برداری از منابع آن متکی است. در مقطع کنونی با جهانی شدن ارتباطات و تمرکز سرمایه ها، کارکرد دقیق توسعه روستایی و محلی، مبارزه در مقابل احساسات نومیدی و فرد گرایی است. مجموعه مدیریت باید با ارائه راهکار¬های مفید و ابتکار در عمل برای سازندگی سرزمین تلاش کندبنابراین در سال 1377 قانون تأسیس دهیاری خود کفا در روستاهای کشور به تصویب رسید و با الگوبرداری از مدیریت شهری که مشتمل بر دو نهاد شورای شهر و شهرداری است، به وزارت کشور اجازه داده شد تا به منظور اداره امور روستاها و توسعه پایدار روستایی سازمانی بنام دهیاری با توجه به ویژگی های محل و با درخواست اهالی ، به صورت خودکفا با شخصیت حقوقی مستقل در روستاهای بالای بیست خانوار که بالغ بر 35 هزار روستا در کشور است، تأسیس نماید. بنابراین نظر به اهمیتی که مدیریت روستایی، در تحقق اهداف توسعه روستایی دارد مدیریت توسعه روستایی ایران باید اتکاء به دانایی محوري داشته باشد.