از مهمترین عوامل محدود کننده تولید گیاهان دارویی در مناطق خشک و نیمه خشک جهان، کمبود آب و تنش خشک است و از آنجاییکه ریحان یکی از گیاهان دارویی با ارزش حساس به کم آبی می باشد؛ در این پژوهش یکی از افزایش ضریب بهره وری آب مورد استفاده قرار گرفت. به این منظور در یک آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کامل تصادفی، 2 پلیمر سوپرجاذب (صنعتی= استاکوزورب، گیاهی= برگ پنیرک)، هر کدام در 4 غلظت 0 ، 1% ، 2% و 3% بترتیب بعنوان شاهد، 7 گرم، 14 گرم و 21 گرم در 7 کیلو گرم خاک، با 2 روش( 1 =مخلوط با خاک و ریشه، 2= مخلوط با خاک) در 3 تکرار مورد استفاده قرار گرفتند و برخی صفات مهم مرفولوژیکی مانند تعداد برگ، سطح برگ، عملکرد خشک اندام هوایی و راندمان آب مصرفی و دو صفت مهم بیوشیمیایی درصد و عملکرد اسانس در زمان گلدهی ریحان، اندازه گیری شدند. نتایج حاصل نشان داد که هر سه تیمار بکار رفته، خصوصا اثر متقابل آنها آثار مثبت و معنی داری را بر صفات مرفولوژیکی و بیوشیمیایی اندازه گیری شده در این آزمایش داشتند. چنین استنباط می شود که استفاده از هر دو ترکیب در بالاترین غلظت (3%) با روش افزودن ب خاک (روش 2) نتایج بهتری را نسبت به شاهد و سایر تیمارها داشتند و هر دو ترکیب برگ پنیرک و استاکوزورب با کنترل روابط آبی بین خاک و گیاه، شدت تنش خشکی را کاهش دادند.