تشخیص بهترین مرحله‌ی نموی گیاه که در آن حداکثر واکنش به حضور یک عنصر غذایی دیده می‌شود از راهکارهای مهم در راستای کاهش استفاده از کودهای شیمیایی می‌باشد. به منظور بررسی تأثیر تلفیق محلول‌پاشی با نیتروژن و باکتری‌های محرک رشد (PGPR) بر عملکرد بیولوژیک و صفات مرفولوژیک جو، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه‌ی بلوک‌های کامل تصادفی در سال زراعی 1391 در مزرعه‌ای در روستای شهریور در 12 کیلومتری شهر اردبیل اجرا شد. فاکتورهای مورد بررسی شامل باکتری‌های محرک رشد گیاهی در چهار سطح (شاهد یا بدون تلقیح باکتری، تلقیح بذر با باکتری های سودوموناس استرین 9، ازتوباکتر کروکوکوم استرین 5 و آزوسپیریلوم لیپوفروم استرین of) و عامل دوم شامل محلول‌پاشی با کود نیتروژن در چهار سطح (شاهد یا عدم محلول‌پاشی) و محلول‌پاشی در مراحل پنجه‌زنی، ساقه‌روی، گرده‌افشانی یا خوشه‌دهی) بودند. نتایج حاصل از این بررسی نشان داد که مصرف نیتروژن و تلقیح بذر با باکتری‌های PGPR تأثیر مثبت و معنی‌داری بر عملکرد بیولوژیک، شاخص برداشت، وزن ریشه، حجم ریشه و عملکرد کاه داشته است و نیز مصرف توأم نیتروژن و باکتری‌های PGPR بر شاخص برداشت و وزن ریشه تأثیر مثبت و معنی‌داری داشته است.