مديريت چرا عبارت است از كنترل شدت و زمان چرا که در حقيقت ساماندهي مراتع در جهت بهره برداري اصولي از منابع توليد با حفظ منابع پايه آب ، خاك ، گياه و رسيدن به توليد پايدار و بهبود وضع اقتصادي بهره برداران مي باشد. چرای دام در مناطق خشك، باعث تغييرات كمي و كيفي بر پوشش گياهي مي‌شود اما بهترين راه تشخيص اين تغييرات مشخص نيست. به منظور بررسی اثر چرا بر روی پوشش گیاهی مراتع و نحوه مدیریت آن جهت دستیابی به توسعه پایدار منابع طبیعی اقدام به تعیین وضعیت و ظرفیت مرتع در منطقه مورد مطالعه گردید. ابتدا سه منطقه تحت سه شدت بهره برداري مختلف مرجع(بدون چرا)، کليد(چرای متوسط) و بحراني(چرای سنگین) از یکدیگر تفکيک شدند. نمونه برداري به روش تصادفي سيستماتيک انجام گرفت، بدين ترتيب که در هر تيپ به طور تصادفي پنج عدد ترانسکت مستقر گرديد، سپس در طول هر ترانسکت بطور سيستماتيک، مقدار علوفه تعداد 5 پلات قطع و توزین گردید. همچنین جهت تعیین وضعیت مرتع از روش چهار فاکتوری استفاده شد. نتایج حاصل از وضعیت مرتع نشان داد که طبق روش چهار فاکتوری وضعیت در منطقه مرجع متوسط، در منطقه کلید ضعیف تا متوسط و در منطقه بحرانی خیلی ضعیف می باشد. هم چنین میزان تولید در منطقه مرجع بالاتر از منطقه کلید و منطقه کلید نیز بیشتر از منطقه بحرانی بود. ظرفیت مرتع مورد مطالعه با 4120 هکتار وسعت برای یک دوره چرایی 120 روزه حداکثر 1270 واحد دامی بدست آمد که حاکی از فقر پوشش گیاهی منطقه و ترکیب گیاهی آن عمدتا از گیاهان کلاس سه و غیر خوشخوراک می باشد که دلیل عمده این عوامل فارغ از نقش متغیرهای آب و هوایی به اثر سوء مدیریت چرا بر می‌گردد زیرا عدم مدیریت صحیح چرا(کنترل شدت و زمان چرا) باعث تخریب خاک و پوشش گیاهی منطقه شده و در نهایت مرتع سیر قهقرایی به خود گرفته و به نابودی منابع پایه منجر خواهد شد.