امروزه در بیشتر مناطق کشاورزی ایران، استفاده از منابع طبیعی و نهاده های بیرونی به طور مداوم افزایش یافته است و این مسأله، زمینه ی بروز چالش های جدّی از جمله کاهش شدید منابع آب و خاک مناسب، تشدید بیکاری و در مواردی روستاگریزی را در این مناطق فراهم آورده است. کشاورزی پایدار با مدیریت صحیح منابع کشاورزی در تلاش است تا در مکان هایی که کشاورزی اساس فعالیت اقتصادی را شکل می دهد، علاوه بر رفع نیازهای در حال تغییر بشر، کیفیت زندگی جوامع بشری، محیط زیست و منابع طبیعی را نیز ارتقاء دهد. بنابراین توجّه به کشاورزی پایدار که تأثیری قابل ملاحظه بر دستیابی به توسعه پایدار دارد، یک ضرورت انکار ناپذیر به نظر می رسد. به همین منظور، پژوهش حاضر با استفاده از روش توصیفی - تحلیلی و شیوه های تحقیق مرور متن، منابع و اسناد تصویری در بستر مطالعات کتابخانه ای و همچنین روش تحقیق موردی و مشاهده در بستر مطالعات میدانی، در تلاش است ابتدا ضمن بررسی ادبیّات موضوع مورد پژوهش و تحلیل یکپارچه منطقه جیرفت و کهنوج، شاخص های مؤثر بر کشاورزی پایدار در منطقه جیرفت و کهنوج به عنوان یکی از قطب های مهمّ کشاورزی کشور و مسائل تخصصی عوامل تولید را مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد، تا زمینه ی ارتقاء جایگاه کشاورزی پایدار در این منطقه را فراهم آورد و دستیابی به توسعه پایدار را ممکن سازد. نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد از آن جا که در محدوده ی مورد مطالعه، کشاورزان سهم قابل توجّهی از اقتصاد منطقه را به خود اختصاص داده اند؛ بنابراین، با توجّه به مفهوم و هدف آرمانی توسعه و پایدارسازی فعالیت کشاورزی، بایستی راهبردهایی از قبیل: استفاده از برنامه های آموزشی و ترویجی برای کشاورزان، تشویق بخش خصوصی به سرمایه گذاری منابع مالی در بخش کشاورزی، اتخاذ سیاست های قیمتی مناسب برای محصولات کشاورزی، ایجاد مراکز خدمات کشاورزی در سطح منطقه و ایجاد فعالیت های جنبی مانند صنایع فراوری، مدّ نظر قرار گیرد.