زيره سياه پارسی (Bunium persicum) گياهی است علفی و چند ساله از خانواده چتريان (Umbellifera) که به لحاظ دارويی و صادرات غیرنفتی یکی از با ارزش ترین گیاهان دارویی است. طولانی بودن طول دوره رويش، وجود خواب در بذر و نياز به پيش تيمار سرما جهت جوانه زنی از موانع اساسی کشت زراعی اين گياه می باشد، بدین منظور استفاده از تکنيک کشت بافت گياهی به منظور تولید حداکثر این محصول با بهترین کیفیت ضروری به نظر می رسد. زیره سیاه به وسیله غده تکثیر می شود. اين پژوهش با هدف بررسي اثر تركيب غلظت های مختلف تنظيم کننده های رشد گياهی و همچنين ميزان غلظت های متفاوت ساكارز بر غده زایی، از ريزنمونه های ريشه و ريز غده صورت پذيرفته است. ريز غده ها و ريشه های حاصل از گياهچه های زيره در محيط کشت درون شيشه ای به محيط کشت Ms با تيمارهای هورمونی Kin و JA با پنج غلظت 0، 2/0، 5/0، 5/1 و 2 ميلي گرم در ليتر، NAA در چهار غلظت 0، 5/0، 1 و 5/1 ميلي گرم در ليتر و ساكارز با چهار غلظت 30، 60، 90 و 120 گرم در لیتر منتقل گرديده و در شرايط 16 ساعت روشنايی و 8 ساعت تاريکی در دمای 25 درجه سانتی گراد به مدت 6 هفته نگهداری شدند. داده های اين آزمايش به صورت آزمایش فاكتوريل 2×4×4×5 در قالب طرح پايه كاملاً ‌تصادفي و 3 تكرار با استفاده از نرم افزار SAS آنالیز شد. بيشترين درصد غده زايی در تيمار 5/1 ميلي گرم در ليتر NAA + 2/0 ميلي گرم در ليتر JA در غلظت 30 گرم ساکارز در ليتر در ريز نمونه ريشه مشاهده گرديد. ريز غده های توليد شده دارای توان رويشی بودند.