در مناطق خشک و نیمه خشک جهان به علت کمبود کلی آب، دسترسی نامطمئن به آب طی فصول و سال¬های مختلف و تطابق نداشتن فصل بارش با فصل رشد گیاهان، اهمیت آب و بهره¬گیری بهینه آب قرن هاست که یکی از عناصر اصلی تعیین کننده رشد و توسعه پایدار تمدن هاست دانش بومی دانش یک جامعه بومی طی نسل ها زندگی در محیط خاص است که آن را قادر می سازد تا به معیشت پایدار در محیط خود دست یابد. دانش بومی در زمینه ی مدیریت بهینه ی منابع آب بر پایه ی سه هدف ذخیره سازی آب، استفاده حداکثر رطوبت، کاهش هدررفت آب برای مدیریت پایدار آب تکیه داردبا توجه به این که دانش بومی در زمان طولانی ودر شرایط محیطی و غالبا با دیدگاههای توده مردم شکل گرفته و هدایت شده است، از جهات مختلف با اصول پایداری و نیز با محیط زیست منطبق است.از جمله سنت های کاربردی روستایی در مناطق خشک جهان و نیز در بخش وسیعی از ایران، سنت های مربوط به کشف، استحصال و مدیریت منابع آب است که سابقه پایدار در ایران دارد از این رو در پژوهش حاضر به بررسی نفش دانش بومی در حفظ و بهره ورری بهینه منابع آب و خاک در جهت توسعه پایدار کشاورزی می پردازیم روش تحقیق در پژوهش حاضر توصیفی- تحلیلی و برگرفته از منابع و اسناد کتابخانه ای معتبر می باشد که در نهایت مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.