امروزه یکی مهمترین دیدگاههای توسعه و ترویج روستایی، حرکت به سوی کشاورزی پایدار با استفاده از دانش بومی است. از آنجایکه مدتهاست دانش بومی کهن در منابع علمی و کتب دانشگاهی کمرنگ شده، بی شک به تاکید موکّد نیازمند است تا بتواند جایگاه گذشته¬ی خود را بیابد. در سالهای اخیر به دلیل افزایش آثار و پیامدهای منفی فناوری های وارداتی غربی و دانش رسمی، محققان و صاحب نظران برآنند تا با تاکید بیشتر بر دانش بومی از افزایش این معضلات پیش گیری کنند. دانش بومی بعنوان دانش محلی مشارکتی و برخاسته از محیط، توسعه درون زا را به همراه داشته و به دلیل سازگاری با شرایط محیطی، اجتماعی و فرهنگی روستاهای ایران می تواند زمینه های توسعه کشاورزی پایدار را فراهم آورده، و به گونه ای با دانش رسمی و فناوری های نوین تلفیق یابد. پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش دانش بومی در ایجاد کشاورزی پایدار و رشد اقتصادی روستایی، در نظر دارد جایگاه کنونی دانش بومی را بررسی کرده و در راستای بهبود آن راهکارهایی ارائه کند. محدوده مورد مطالعه را ناحیه دره شهر تشکیل می دهد. داده های تحقیق از طریق اطلاعات کتابخانه ای، اسنادی، روشهای میدانی نظیر مشاهده و مصاحبه جمع آوری شده. مصاحبه با 100 هسته مختلف از کشاورزان روستاهای مختلف با روش نمونه گیری تصادفی ساده انجام شده است. بررسی های بعمل آمده در شهرستان دره شهر بعنوان قطب كشاورزي استان، حاكي از آن است كه جایگاه دانش بومی در میان کشاورزان محدوده مورد مطالعه بسیار ناچیز بوده و تلاش برای حفظ، آموزش و اشاعه آن از جانب سازمان ها و مراکز مربوطه بسیار ناچیز می باشد. از اینرو میزان بهره وری و تولید اقتصادی کشاورزی تا حد بسیار کمی به اطلاعات و دانش بومی مرتبط است.