اثر تنظیم کننده رشد جیبرلیک اسید بر گیاه الوئه ورا (Aloe vera) در کشت گلدانی و در شرایط گلخانه ای مورد ارزیابی شد. مطالعه حاضر به صورت فاکتوریل بر پایه طرح آزمایشی کاملا تصادفی با 12 تیمار و چهار تکرار انجام شد. فاکتور اصلی شامل (محلول پاشی، خاکی، محلول پاشی+ خاکی) و فاکتور فرعی شامل غلظت های (0، 100، 200، 400 میلی گرم در لیتر) بودند. تفاوت بین سطوح مختلف هورمون جیبرلیک اسید و روش مصرف آن از نظر میانگین طول برگ، تعداد برگ و تعداد پاجوش در سطح احتمال 1% معنی دار بود. بیشترین میانگین طول برگ، تعداد برگ و تعداد پاجوش در تیمار 400 میلی گرم در لیتر بدست آمد. اثر متقابل روش مصرف هورمون جیبرلیک اسید برای تعداد پاجوش در سطح احتمال1 % معنی دار بود. با افزایش سطوح جیبرلیک اسید تعداد پاجوش افزایش. گیاهان در تیمار 400 میلی گرم در لیتر نسبت به شاهد افزایش یافت که این مقدار در روش مصرف محلول پاشی+خاکی بالاتر از دو روش مصرف دیگر بود. بالاترین و کمترین تعداد پاجوش در روش مصرف محلول پاشی+خاکی و محلول پاشی در سطح 400 و 100 میلی گرم در لیتر جیبرلیک اسید بدست آمد، که از لحاظ آماری اختلاف معنی داری را نشان دادند. نتایج نشان می دهد تعداد پاجوش در دو روش محلول پاشی و خاکی، در مصرف خاکی این صفت بهتر بوده و استفاده از روش محلول پاشی+خاکی باعث بهتر شدن گیاه نسبت به دو روش دیگر شده است.