مفهوم استخراج در داروسازی شامل جداسازی ترکیبات فعال دارویی از بافت های گیاهی یا جتی جانوری از ترکیبات خنثی یا غیر فعال با استفاده از حلالهای گزینشی در روشهای معمول استخراج می باشد. بنابراین محصولات بدست آمده از این گیاهان مایعات نسبتا ناخالص ، مواد نیمه جامد یا پودرهایی هستند که می توانند مصارف خوراکی یا موضعی داشته باشند که بصورت جوشانده، دم کرده، عصاره های آبکی، تنتور، عصاره های نیمه جامد (حب) و یا عصاره های پودری استفاده شوند. در واقع اولین مرحله در فرآوری صنعتی این گیاهان مرحله استخراج ترکیبات دارویی می باشد که با روشهای مختلفی صورت می گیرد. متداولترین روشهای مورد استفاده به این منظور شامل خیساندن، دم کردن، تراوش، هضم، عصاره گیری، سوکسله، استخراج الکلی،استخراج با کمک مایکرویو، استخراج با کمک امواج مایکرویو، استخراج با جریان مخالف، استخراج با سیال فوق بحرانی و استخراج فبتونیک می باشند. استفاده از این روشها تابع عواملی است که از جمله آنها می توان به بخش مورد استفاده از گیاه، ارزش اقتصادی آن میزان سرمایه گذاری و غیره اشاره کرد. در این مطالعه سعی شده است تا ضمن مقایسه این روشها با یکدیگر و بررسی مزابا و معایب آنها با بعضی از کاربردهای آنها بیشتر آشنا شویم.