در سالهاي اخير رويكردي همه جانبه به استفاده از داروهايي با منشاء گياهي پديد آمد كه به همين دليل، اهميت مطالعه و تحقيق روي كشت و توسعه گياهان دارويي دوچندان شده است. در اين راستا، منابع طبيعي پاسخگوي نياز صنعت نبوده و بررسي راهكارهاي توليد انبوه و اقتصادي گياهان دارويي بيش از پيش مورد توجه است. گياهان دارويي جزء اولين گياهاني بوده اند كه توسط بشر جمع آوري و مورد كشت و كار قرار گرفتند. به طور مشخص از اوايل قرن نوزدهم بود كه دانشمندان پي بردند كه مي توانند از مواد موثره دارويي موجود در گياهان در صنايع داروسازي استفاده كنند. از آن پس روشهاي علمي وي‍‍ژه اي براي استخراج مواد موثره موجود در گياهان و نيز براي اعمال اثرات آنها بر انسان ، جايگزين روشهاي سنتي گرديد. به بيان دقيق تر از اين تاريخ به بعد بود كه تحقيقات بر روي گياهان دارويي با هدف جدا سازي مواد فعال موجود در آنها و مشخص سازي تركيب آن و اثرات دارويي مرتبط با آنها تدريجا انجام گرفت. هميشه بهار تا مدتها به عنوان گياهي زينتي كشت مي شد، تا اينكه خواص دارويي آن شناخته گرديد و به عنوان گياه دارويي مورد استفاده قرار گرفت. كشت اين گياه در اروپا از قرن هفدهم آغاز شد. گل هاي بدون كاسبرگ هميشه بهار ، در برخي از فارماكوپه ها به عنوان دارو معرفي شده اند و براي مداواي بيماري هاي معدي و روده اي استفاده مي شوند. این گیاه در باغ های اروپا از قرن دوازدهم کاشته می شده است. از بوی تند همیشه بهار به عنوان یک آفت کش موثر استفاده می گردیده و این گیاه در میان گیاهان دیگر برای دفع حشرات به کار برده می شده است.