پیاز خوراکی از محصولات مهم اقتصادی و تغذیه ای می باشد که به روشهای کشت مستقیم بذر و نشاکاری تولید می شود . در تركیبات شیمیایی پیاز، كوئرستین، تركیبات گوگرددار و انسولین گیاهی گلوكوكینین وجود دارد که کاربرد دارویی دارند . بدلیل مصرف بالا و سطح زیر کشت زیاد پیاز، بهینه سازی روش تولید و توسعه پایدار آن از ضروریات می باشد . روش نشایی بدلیل مزایای فنی و اقتصادی، از فنآوری های نوین در تولید محصول پیش رس با عملکرد بالاتر و بازارپسندتر می باشد . نشاکاری بسیاری از اثرات اللوپاتیک پیاز در خاک را از بین برده و امکان بکارگیری یک زمین در چندین فصل زراعی برای کاشت پیاز را فراهم می کند و بدین طریق کشاورز با تکرار کشت پایدار و کسب تجربه میتواند بصورت تخصصی در امر تولید فعالیت نماید . کاربرد کمتر سموم با دز کمتر در تولید محصول سالم و رعایت بهداشت تغذیه موثر است . این نوع پرورش، باعث بالا رفتن صفت انبارمانی و کم شدن جوانه زنی در انبار می شود . سن مناسب نشاء از موارد مهم است بطوریکه استقرار و گیرایی مناسبی در مزرعه داشته باشد . تراکم بوته و اثر متقابل آن با سن نشاء میتواند برای حصول نتیجه دقیقتر مفید باشد . برای تعیین فاکتورها و تاثیرشان، تحقیقی در سال 1391 در محمدشهر کرج در قالب یک طرح آماری اسپیلیت پلات فاکتوریل بر پایه بلوکهای کامل تصادفی در 4 تکرار اجرا شد . فاکتور اصلی سن نشاء (سه سطح شامل 45 ، 55 و 65 روزه) و فاکتور فرعی فاصله بوته روی ردیف (چهار سطح شامل 5 ، 5/7 ، 10 و 5/12 سانتیمتر) بود . هر کرت 6 خط بطول 4 متر و فاصله 30 سانتیمتر بود . پس از آماده شدن نشاها، به زمین اصلی منتقل شدند . صفات رویشی، صفات هنگام برداشت، صفات پس از برداشت و انبارمانی ثبت شدند . پس از ثبت داده ها تجزیه واریانس و مقایسه میانگینها به روش دانکن با نرم افزار MSTATC انجام شد . نتایج نشان داد نشاهای 45 و 55 روزه و فواصل بوته 5 و 5/7 سانتیمتر از نظر اغلب صفات، برترین سطوح بودند .