روند رو به رشد جمعیت جهان حاکی از ان است که تراکم جمعیت در واحد سطح اراضی قابل کشت در سال 2050 تا 10 برابر افزایش خواهد یافت . این افزایش جمعیت و نیاز روزافزون به منابع از یک سو، منجر به تخریب اکوسیستم های طبیعی و نابودی تنوع زیستی در ابعاد وسیع گردیده است و از سوی دیگر، امنیت غذایی را به یکی از چالش های مهم تبدیل کرده است. لذا کشاورزان نیازمند یافتن روش های جدید جهت افزایش تولید با حفاظت بیشتر از منابع طبیعی هستند.در این میان بیوتکنولوژی به عنوان تکنولوژی نوین و خاص قرن 21 می تواند ضمن تامین امنیت غذایی و نقش محوری در توسعه اقتصادی کشورها، حفاظت از پایداری محیط زیست را در عین حداکثر بهره وری از اکوسیستم های طبیعی فراهم آورد. از روشها و تکنیک های این تکنولوژی قدرتمند و مناسب می توان ضمن حفاظت مستقیم از منابع ارزشمند ژنتیکی، با بهبود مقاومت گونه های گیاهی به آفات و بیماریهای گیاهی و تنش های محیطی و کاهش مصرف سموم و کودهای شیمیایی، در حفاظت از سلامت محیط زیست بهره جدی برد.در کشورمان ایران ، تامین امنیت غذایی درحالی در الویت بخش کشاورزی قرار دارد که کشاورزی سنتی در کنار تنگناهایی چون خشکسالی و محدودیت زمین های در حال کشت، استفاده از تکنولوژیهای جدید را گریز ناپذیر کرده و ضرورت رفع مشکلات را در بهره گیری از الگوهای کشاورزی پایدار با رویکرد ارگانیک و با هدف توسعه بهره وری در کشاورزی بیشتر نمایان ساخته است. در این میان، بیوتکنولوژی می تواند به عنوان ابزار قدرتمند در دستیابی کشاورزی ایران به توسعه پایدار با حفاظت از محیط زیست و افزایش عملکرد در واحد سطح در رفع این محدودیتها و ایجاد امنیت غذایی، فرصت های جدید را خلق نماید. بی شک موفقیت در این زمینه، سرمایه گذاری بروی تحقیقات بیوتکنولوژی و کاربردی کردن نتایج ان را به عنوان یک مسئولیت روشن بر عهده سیاستگذاران و دولتمردان قرار می دهد.