پديده خشکي يکي از مهمترين مشکلات احياء رويشگاه‌هاي جنگلي و جنگلکاري در نواحي گرم و خشک مي‌باشد. جهت فائق آمدن براين معضل و با هدف دستيابي به روش مناسب و آسان ذخيره رطوبت در خاک، يک نوع پليمر جاذب الرطوبه تحت نام "تراکاتم" را با ساير شيوه‌هاي ذخيره رطوبت مورد مقايسه قرار داده به‌طوري‌که ضمن بررسي توان جذب و نگهداري رطوبت، تاثير آنها بر زنده ماني و ديگر خصوصيات کمي نهال‌هاي مورد بررسي قرار گرفت. اين تحقيق در قالب طرح‌آماري بلوک‌هاي کاملا" تصادفي بصورت کرت‌هاي خرد شده با دو سطح تيماراصلي: بذر و نهال گلداني و پنج تيمار فرعي: بانکت هلالي، خاروخاشاک و بقاياي گياهي در کف گودال ، پوشش پلاستيکي ، پليمرجاذب الرطوبه و تشتک در سه تکرار در منطقه بشاگرد هرمزگان اجرا گرديد. نتايج نشان دادند توان جذب و نگهداري رطوبت توسط پليمر با گذشت زمان، کاهش يافته به‌طوري‌که بعد از 2050 روز به صفر مي رسد. نتايج بررسي‌هاي صحرايي نشان از آن دارد که بين تيمارهاي مختلف ذخيره رطوبت از نظر درصد زنده ماني نهالها در سطح 1% تفاوت معني دار وجود داشته و تيمارهاي خاروخاشاک و پلاستيک به ترتيب با 24% و 14% بر ديگر تيمارها برتري دارند. تجزيه واريانس انجام شده بر روي خصوصيات کمي (ارتفاع، قطر ساقه و تاج پوشش) نيز نشان از وجود اختلاف معني دار بين تيمارهاي ذخيره رطوبت را در سطح 1% داشته و تيمارهاي خاروخاشاک ، بانکت هلالي و ورقه پلاستيکي نسبت به ديگر تيمارها برتري داشته و در تمام موارد پليمر همراه با تشتک در رتبه‌هاي آخر قرار دارند. بنابراين با توجه به کاهش توانمندي پليمر در جذب و نگهداري آب در بلند مدت ، استفاده از آن در جنگلکاري هاي ديم مناطق گرم و خشک که داراي خاک قليايي و بافت متوسط تا سنگين مي‌باشند قابل توصيه نمي‌باشد.