با افزایش جمعیت در قرن اخیر، کسترش صنعت و تغییر روش زندگی در کشورهای پیشرفته و درحال توسعه، روز به روز بر آلودگی محیط زیست افزوده می شود. طبق تحقیقات و مطالعات انجام شده، گیاهانی مشخص شده اند که قادرند انواعی از آلودگی را در اندام های خود ذخیره نمایند. این گیاهان هایپراکیمولاتورها هستند. بدین ترتیب از منابع بیولوژیک محیط زیست جهت پاک سازی اکوسیستم ها از مواد آلاینده نظیر فلزات سنگین، موادآلی و معدنی، مواد رادیواکتیو، علف کش ها ، هیدروکربن های نفتی و حلال های کلره کمک گرفته شد.
پاک سازی مواد آلاینده از خاک ، آب و هوا به وسیله این گیاهان، انباشت گیاهی گفته می شود که از طریق فرآیندهای استخراج و تثبیت گیاهی، تصفیه و تجزیه ریشه ای، تجزیه و تبخیر گیاهی، کنترل هیدرولیکی و ایجاد نوارهای بافری صورت می گیرد. در این راستا جهت افزایش راندمان پالایش عناصر فلزی توسط گیاهان، گیاه پالایی شیمیایی و استفاده از ترکیبات اصلاحی از سوی محققان مطرح گردید و معیارهای مناسب برای تعیین پالایش عناصر فلزی از خاک ارائه شد.
مواد آلوده گیاهی درنهایت با استفاده از روش مناسب باید انهدام و یا تجزیه شود. خاکستر کردن، بین روش هایی که بیومس آلاینده ها را کاهش می دهد نظیر کمپوست و متراکم کردن، زمان کمتری را مصرف می کند و در مقایسه با سوزاندن مستقیم از لحاظ زیست محیطی مناسب تر می باشد. بررسی ها نشان می دهد که علیرغم محدودیت هایی که در زمینه گیاه پالایی وجود دارد، گیاه پالایی با به کاربردن گیاهانی که قدرت جذب آلودگی بالا و رشد سریعی دارند و بیومس زیادی تولید می کنند، یک تکنیک با صرفه اقتصادی، زیست محیطی و علمی است. لذا برای کشورهای در حال توسعه مناسب بوده و تجارت با ارزشی به حساب می آید.