باتوجه به اهميت گياه آلوئه ورا و گسترش كشت و كار اين گياه يكي ازمهمترين مسائل پيش روي پرورش دهندگان آن تكثير اين گياه و توليد نشاهاي يكدست مي باشد. از آنجايي كه توليد و تكثير اين گياه اغلب همزمان صورت مي گيرد، لذا شناسايي بستري كه از يك طرف موجب افزايش عملكردگرديده و از طرفي توليد پاجوش را افزايش دهد مورد توجه قرارگرفته است. بدين منظور این تحقیق بصورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی (مجموعاً 64گلدان) در 16 تکرار انجام، و همچنین به منظور مقايسه اثر چهار بستر کشت (تیمار) خاک 100% حجمی،50%خاک و 50% خاکبرگ حجمی و 50% خاک و 50% کوکوپیت و پرلیت حجمی و 25% خاک و 75% خاکبرگ حجمی و فاکتور دوم زمان های مختلف اندازه گیری در سه زمان اندازه گیری (3 ماه پس از کاشت، 6 ماه پس از کاشت و 10 ماه پس از کاشت) می باشد. صفات مورد اندازه گیری شامل تعداد برگ در پاجوش ها درصد زنده مانی پاجوش ها بودند. نتایج حاصل از این آزمایش نشان دهنده این بود، که بیشترین میزان صفت درصد زنده ماندن (مهمترین صفت) از تیمار 50 درصد خاک + 50 درصد کوکوپیت در دو زمان اندازه گیری3 ماه پس از کاشت و 6 ماه پس از کاشت همچنین تیمار صد در صد خاک در زمان اندازه گیری3 ماه پس از کاشت با میانگین 100 درصد بود، و کمترین میزان صفت درصد زنده ماندن با میانگین 75/18 درصد در تیمار 50 درصد خاک + 50 درصد خاک برگ در زمان اندازه گیری 10 ماه پس از کاشت بدست آمد. در نتایج این آزمایش بهترین تیمار برای گیاه آلوئه ورا تیمار 50 درصد خاک + 50 درصد خاک برگ و 100 درصد خاک است.