کاربری زمین و حمل ونقل از مهمترین عوامل سیستم شهری می باشند، تصميم در يکي بر ديگري اثر مي‌گذارد و برنامه‌ريزي در يکي مي‌تواند در تحقق اهداف ديگري هم مؤثر واقع شود. در واقع حمل و نقل و کاربري زمين شهري به همراه ساير مؤلفه‌هاي مرتبط ديگر، سيستمي را شکل مي‌دهد که لازم است به صورت يکپارچه نگريسته، فهم و برنامه‌ريزي شود. این مقاله به بررسی تاثیر فاکتورهای مختلف کاربری اراضی شهری (مانند تراکم، دسترسی منطقه ای، اتصالات خیابان ها، ترکیب کاربری ها، پیاده مداری) بر رفتارهای سفر (مانند استفاده از خودرو شخصی، حمل و نقل بدون خودرو) می‌پردازد. چنين يافته‌هايي مي‌تواند در جهت ارزيابي توانايي سياست‌هاي کاربري زمين از قبیل رشد هوشمند ، نوشهرگرایی و مديريت دسترسي از يک طرف و کمک به دستيابي به اهداف برنامه‌ريزي حمل و نقل از طرف ديگر مفيد باشد.