امروزه یکی از چالش¬های پیش روی شهرهای بزرگ، سرسپردگی بیش از حد به حرکت سواره و در نتیجه غفلت از حضور و حرکت پیاده است. رشد شهرنشینی و ازدیاد وسایل حمل و نقل موتوری موجب از دست رفتن مقیاس انسانی در شهرها، نابودی فضاهای سرزنده شهری، افزایش تراکم و تصادفات شده و ایمنی عابران پیاده را با تهدید مواجه نموده است. در شرایطی که پیاده¬روی از پایدارترین روش¬های حمل و نقل بوده و ضمن برآورده سازی کیفیاتی چون سرزندگی، تنوع و انعطاف پذیری شهری، از جنبه¬های مختلف کالبدی، اجتماعی، زیست محیطی، فرهنگی و اقتصادی تحقق توسعه پایدار را ممکن می¬سازد. هدف اصلی پژوهش حاضر با تاکید بر افزایش کمیت و کیفیت پیاده¬راه¬ها، شناسایی معیارهای مطلوبیت پیاده¬راه¬ها با تاکید بر مفهوم حس مکان است. بدین منظور میدان شهرداری شهر رشت به عنوان نمونه مطالعاتی، مورد ارزیابی قرار گرفته است. روش پژوهش بر اساس نوع اطلاعات و نحوه دسترسی به منابع، اهداف و نیازها توصیفی می¬باشد. سپس از روش موردی- زمینه¬ای برای ارزیابی محدوده مطالعاتی استفاده شده که در این میان از تکنیک پرسشنامه (و تحلیل در نرم افزار SPSS با آزمون¬های T، پیرسون و رگرسیون چندمتغیره) هم بهره¬گیری شده است. نتایج گویای آن است که شاخص¬های کالبد، پنداشت و رفتار تبیین کننده حس مکان در پیاده¬راه¬ها بوده و از مجموع زیرشاخص¬های مرتبط با این سه، کاربری همگانی در فضای باز، گوناگونی و رخنه دید در کنار نماسازی بدنه-های پیاده¬راه بیشترین شدت تاثیر را در مطلوبیت آن در اختیار دارند.