توسعه و تربيت نيروي انساني ماهر عامل كليدي و پيش شرط ضروري براي دستيابي به توسعه پايدار كشاورزي است . این در حالی است که در دهه هاي گذشته اکثر دانشگاههاي دنیا فقط به پرورش متخصصین پرداخته اند و به ندرت به فکر پرورش دانشجویان کارآفرین بوده اند . توانمندسازي این دانشجویان براي ایجاد کسب و کار جدید نیاز به آموزش در زمینه مهارت هاي کسب و کار و مهارت هاي کارآفرینی دارد. اما ازطرفي عدم تناسب آموزش نیروی متخصص و فارغ‌التحصیل کشور با نياز بازار کار نيز در اثر بخشي آموزشهاي كارآفريني تاثير بسزايي داشته است لذا جهت اثربخشي آموزشهاي كارآفريني ، توجه به مزيتهاي نسبي و توانمنديهاي مناطق كشور ضرورتي اجتناب ناپذير مي باشد . اصولاً مزيت نسبي كه در ارتباط با تجارت بين الملل مطرح مي شود، به اين معني است كه چنانچه كشوري يك كالا را نسبت به ديگر كالاها ارزانتر توليد كند اين كشور در توليد چنين كالايي مزيت نسبي دارد وبنابراين با وارد شدن به صحنه تجارت جهاني مي تواند از صدور كالاهايي كه درآن مزيت نسبي دارد منتفع گردد . بنابرين توجه به مزيت نسبي فعاليتهاي مختلف يكي از جنبه هاي برنامه ريزي اقتصادي است كه اهميت زيادي دارد . براي شناسايي مزيتهاي نسبي روشهاي متعددي وجود دارد يكي از مهم‌ترین این روشها ضريب مكاني مي باشد شاخص ضریب مكانی در متداولترین شكل خود ابزاری برای اندازه گیری درجه تخصص تولیدی یك منطقه در فعالیت‌های مختلف اقتصادی محسوب می‌شود از اين رو در مقاله حاضر اين ضريب مكاني براي استانهاي كشور در سالهاي 1379 و 1383 ، براي بخشهاي عمده اقتصادي محاسبه گرديده است و مشخص گرديد چه استانهايي در بخش كشاورزي مزيت نسبي دارند بديهي است اين روش را مي توان به توليدات مربوط به هريك از بخشهاي اقتصادي از جمله بخش كشاورزي نيز تعميم داد تا سرمايه گذاري در آموزشهاي كارآفريني متناسب با مزيتهاي نسبي و نياز بازار كار مناطق صورت پذيرد .