گسترش روزافزون جمعيت و محدوديت نهاده¬هاي توليد، توسعه فناوري در فرايند توليد محصولات کشاورزي را اجتناب ناپذير مي¬سازد. مي¬توان گفت يکي از بخش¬هاي مهم و محوري در فرايند توسعه فناوري¬هاي توليد بخش مکانيزاسيون است. اين بخش به مثابه رويکردي است که نيل بخش کشاورزي به مرحله توليد صنعتي و تجاري را فراهم مي¬سازد. اگر چه توسعه مکانيزاسيون فرايندي است که در بخش کشاورزي اتفاق مي¬افتد، اما با نگاهي دقيق مي¬توان گفت که بسياري از الزامات مهم آن در بخش¬هاي اساسي همچون نظام سياستگذاري¬ دولت در بخش صنعت صورت مي¬گيرد. از اين رو اين مقاله سعي دارد با روش توصيفي- تحليلي و با بهره¬گيري از اطلاعات کلان ماشين¬هاي کشاورزي و مکانيزاسيون در سطح کشور و هچنين مطالعات اسنادي و ميداني ديگر، چالش¬هاي اساسي فرآروي توسعه مکانيزاسيون کشاورزي در ايران را مورد بحث و بررسي قرار داده و در آخرپيشنهادات سياستي لازم را جهت بهبود اين بخش ارائه دهد.
نتايج پژوهش نشان مي¬دهد که ساختار اجتماعي و فـرهنگي جامعه روستايي ايران و دور ماندن بيشتر آنها از آثار تحولات علمي در زمينه پيشرفـت¬هاي كشاورزي، و مهمتر از همه ضعف بنيه مالي كشاورزان به خصوص زارعان خرده پا سبب شده تا شيوه توليد در بسياري از روستاها همچنان مبتني بر سنت ها و روشهاي ابتدايي باشد و مانعي براي توسعه مکانيزاسيون به شمار آيد، پر واضح است که نبود تناسب در جريان افـزايش قيمت ماشين¬هاي كشاورزي با محصولات زراعي و باغي نيز از ديگر مشكلات اقتصادي است که مانع از مكانيزه شدن عرصه توليد كشاورزي شده است. همچنين از تنگناهايي مهمي كه سبب شده از يك طرف بخش كشاورزي و از سوي ديگر بخش صنعت نتوانند ماشين¬هاي كشاورزي و ادوات موردنياز را مطابق با استانداردهاي بين المللي و با حفـظ كيفـيت مطلوب توليد كنند، فـقدان دانش و اطلاعات و تحقيقات بنياني در زمينه نيازهاي فـني و مهندسي كشاورزي است.