معمولاً شهرنشيني و صنعتي شدن را مترادف متمدن‏شدن و توسعه مي‏دانند اما اداره و ساماندهي جامعه نوين و توسعه فزاينده آن چنان پيچيدگيهايي ايجاد كرده كه در اغلب موارد به درماندگيهايي ختم شده‏اند كه امروزه با واژه بحران شناخته مي‏شوند. بحران محيط زيست، بحران فقر و بالاخره بحران حاشيه‏نشيني و سكونت غيررسمي در شهرها كه مستقيماً در حوزه مديريت شهري و توسعه قرار مي‏گيرد. تجارب ايران و جهان نشان داده‏اند كه با برنامه‏هايي يك جانبه، از بالا به پايين و بدون مداخله و نظرخواهي از مردم )به عنوان بهره برداران اصلي( نمي‏توان راه به جايي برد. چنين برنامه‏هايي به جاي بهبود شرايط، سبب بي‏اعتمادي و نااميدي مردم نسبت به اداره ي امور شهر مي‏شوند. لذا با توجه به چنين واقعياتي، جاي آن دارد كه از راهكارهاي مشاركت و در سطحي بالاتر، مشاركت و توانمند‏سازي اجتماع محلي و نيروهاي غير‏دولتي دخيل)شهروندان، بخش خصوصي، مالكين و غيره(در امر بهسازي سكونتگاههاي غيررسمي مدد جست. موضوع اين است كه "چگونه مي‏توان گروههاي مذكور را در فرآيند بهسازي سكونتگاههاي غيررسمي توانمند ساخت؟".در اين مقاله بررسي‏هاي صورت گرفته در خصوص راهكارهاي موجود و انواع رويكرد مداخله با سكونت‏گاههاي غيررسمي مورد بررسي قرار گرفته است و با استفاده از بررسي ميداني راهكار كاربردي در محدوده‏ي مورد مطالعه(شهرك شهید شافعی مشهد) ارائه گرديده است. نتايج نشان مي‏دهد كه توانايي‏هاي فراواني براي ساماندهي نيروهاي مشاركت مردمي و بخش خصوصي در محدوده‏ي مورد بررسي وجود دارد و مديران شهري بايد بستر لازم براي بسيج نيروهاي مردمي را فراهم نمايند.