گیاهان در زمره‌ی متحمل‌ترین جانداران نسبت به آلاینده‌های سمی قرار دارند، که این ویژگی مؤید سودمندی آن‌ها جهت استفاده در علم نوظهور گیاه‌پالایی می‌باشد. بسیاری از خانواده‌‌های گیاهی، علی‌الخصوص خانواده‌های شب‌بو، غلات، نخود (پروانه‌آسا)، آفتابگردان، بید، اسفناج و میخک، در بر گیرنده‌ی گونه‌های متعدد برخوردار از قابلیت گیاه‌پالایی و برخی خانواده‌های دیگر (نظیر اویارسلام، تاج‌خروس، شاهدانه، گل‌اختر، لوئی و سنبل آبی) دارای تک گونه‌های مناسب جهت استفاده در پالایش زیستی آلاینده‌ها، می‌باشند. هر یک از این گونه‌ها دارای مزایای ویژه‌ای هستند، اما کاستی‌هایی نیز دارند که کاربرد آن‌ها به عنوان عامل زیستی پالایش‌دهنده‌ را با محدودیت مواجه می‌سازد. از این رو، انتخاب دقیق ژنوتیپ و خانواده‌ی گیاهی مناسب به منظور حصول سازگاری مطلوب با محیط و آلاینده‌ی خاص، فاکتوری حیاتی جهت موفقیت فن‌آوری گیاه‌پالایی محسوب می‌شود.