امروزه موضوع بیشینه‌سازی عملکرد محصولات باغی از طریق بکارگیری نهاده‌های شیمیایی و هزینه زیاد در تولید محصولات که همواره سیاست غالب روش‌های تولید در جهان بوده است، جای خود را به رهیافت‌های دیگری در باغداری داده است. افزایش تولیدات باغی با استفاده بی رویه از کودهای شیمیایی و تاکید بر رشد اقتصادی باعث برهم خوردن تعادل زیست بوم های طبیعی شده و با کاهش پایداری طبیعی، به تزلزل تعادل بوم شناختی، اقتصادی و اجتماعی جوامع روستایی انجامیده و ناپایداری آنها را رقم زده است. اکنون با مشخص شدن ناپایداری‌ها و مضرات فراوان آن در مسیر توسعه، پایداری به صورت مسئله‌ای مهم نمود یافته و برنامه‌ریزی‌های آتی بخش های مختلف اقتصادی و از جمله بخش کشاورزی بایستی تحت تأثیر مطالعات پایداری و با در نظر گرفتن معیارهای پایداری انجام گیرد. در این راستا مطالعه حاضر پس از مرور ادبیات موضوع و بررسی منابع مختلف در نهایت معیارهای موثر در پایداری باغات را در سه بخش اکولوژیک، اقتصادی و اجتماعی دسته‌بندی کرده است.