دانه لوبیا با داشتن حدود 20 تا 25 درصد پروتئین، مهمی در تأمین مواد پروتئینی مورد نیاز انسان دارد. این تحقیق به¬منظور بررسی تأثیر کودهای بیولوژیک شیمیایی بر خصوصات رشدی لوبیا در منطقه دره شهر انجام شد. آزمایش بصورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار انجام شد. فاكتور اول كود اوره در 3 سطح شامل 0، 50 و 100 کیلوگرم نیتروژن در هکتار و فاكتور دوم کود بیولوژیک (نیتروکسین)در 3 سطح (عدم تلقیح، تلقیح به میزان 1 لیتر به ازای 60 کیلوگرم بذر و محلولپاشی) بود. نتایج نشان داد که مصرف هر یک از کودهای بیولوژیک و شیمیایی تأثیر معنی¬داری بر اکثر صفات مورد بررسی داشت، بطوریکه که با مصرف کود بیولوژیک نیتروکسین عملکرد دانه به مقدار 1821 کیلوگرم در هکتار و پروتئین دانه به مقدار 96/24 بدست آمد که نسبت به حالت عدم تلقیح بترتیب 25 و 13 درصد افزایش داشت. با مصرف 100 کیلوگرم کود نیتروژن در هکتارعملکرد دانه به مقدار 1773 کیلوگرم در هکتار و پروتئین دانه به مقدار 55/24 درصد بدست آمد که نسبت به حالت پایین ترین سطح مصرف (50 کیلوگرم در هکتار) بترتیب 22 و 12 درصد افزایش داشت. در مورد اثر متقابل کود نیتروژن و کود بیولوژیک نیز بیشترین و کمترین عملکرد دانه به¬ترتیب در تیمار تلقیح بذور با کود نیتروکسین + مصرف 50 کیلوگرم کود نیتروژن و عدم تلقیح بذور +عدم مصرف کود نیتروژن به مقدار 2046 و 1336 کیلوگرم در هکتار بدست آمد. در تمامی سطوح مصرف نیتروژن بیشترین و کمترین عملکرد دانه در حالت تلقیح و عدم تلقیح بدست آمد.