توسعه اقتصادی دیگر یک مقوله داخلی نیست و هیچ کشوری نمی¬تواند به تنهایی با اتکا به منابع و نیروهای درونی به توسعه دست یابد. بخش کشاورزی در اقتصاد ایران به لحاظ دارا بودن قابلیت¬ها و ظرفیت¬های بسیار زیاد تولید از اهمیت ویژه¬ای برخوردار است. تکیه بر بخش کشاورزی و توسعه و گسترش صادرات این بخش می¬تواند زمینه مناسبی را برای حضور این کشور در بازارهای جهانی و استفاده از مزایای آن فراهم آورد. بی¬تردید، با توسعه کمی و کیفی صادرات غیر نفتی، کشور ایران از اتکا به صادرات محدودی از کالاهای سنتی و نفتی رهایی خواهد یافت با توجه به مطالعه مروری صورت گرفته در این مقاله ایران در بخش کشاورزی در فرایند الحاق به سازمان تجارت جهانی دارای مزیت نسبی است و محصولات باغی ایران در بازار جهانی قادر به رقابت با مشابه خارجی است اما به دلیل محدودیت¬ها و موانع اساسی، از جمله نبود توسعه پایدار، کمبود سرمایه¬گذاری، عدم تعادل در رابطه مبادله بین بخش¬های اقتصادی و انتقال کمک¬ها و یارانه¬های مورد نیاز این بخش به بخش¬های فاقد مزیت نسبی و ... از ظرفیت موثر استفاده نمی¬شود به¬طوری¬که با رفع این موانع می¬توان ظرفیت¬های تولید را افزایش داد و گامی در جهت خوداتکایی و توسعه صادرات و حضور در بازارهای جهانی فراهم آورد.