عملکرد ضعیف نظام ترویج دولتی، همراه با بحران¬های مالی سبب شده تا بسیاری از کشورها به رهیافت خصوصی سازی ترویج کشاورزی به طور جدی بیندیشند. با توجه به محدودیت¬های مرتبط با نظام اداری، مالی و روش ارتباطی یک سویه در ترویج ایران و عدم بهره¬مندی کافی کشاورزان از خدمات ترویجی دولتی، خصوصی سازی فعالیت¬های ترویجی از موضوعات بسیار با اهمیت در نظام کشاورزی ایران است. با توجه به مطالعه مروری صورت گرفته در این مقاله و بررسی خصوصی سازی ترویج کشاورزی در ایران و برخی از کشورهای جهان الگوی ثابتی برای خصوصی سازی ترویج کشاورزی وجود ندارد و الگوی انتخابی، بسته به شرایط مختلف اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و تکنولوژی هر کشور دارد که باید جهت اجرا مورد بررسی عمیق قرار گیرد. رهیافت ترویج خصوصی کشاورزی، به عنوان مکمل و در کنار بخش دولتی به فعالیت می¬پردازد و لزوما به عنوان یک آلترناتیو و جایگزین بخش دولتی در هیچ یک از کشورهای مورد مطالعه مطرح نبوده است. علیرغم نگرش مثبت کارشناسان به خصوصی سازی، اکثرا بر این باورند که بستر سازی مناسب برای اجرای این کار در جامعه کشاورزی ایران هنوز ایجاد نشده که خود یکی از چالش¬های فراروی خصوصی سازی ترویج کشاورزی است که با بهبود شاخص¬های اقتصادی که بنیاد هریتیج به آن اشاره کرده فراهم می¬شود.