تعاون نوعي همكاري متقابل سازمان يافته مبتني بر اصول وقواعد خاص مي باشد كه ضمن حفظ ارزشهاي معنوي و خير خواهانه در پرتو مشاركت جمعي و همكاري متقابل مردمي ، نتايج اقتصادي و اجتماعي خوبي را مي توان از آن انتظار داشت. در شرايط فعلي، كشور نيازمند آن است كه ازمنابع و امكانات حداكثر استفاده را داشته باشد،و بهره وري تمام سازمانها تا حد عالي افزايش يابد؛ لذا خلأ مشاركت بخوبي احساس مي شود.اكثر انديشمندان، مشاركت كاركنان را به معني دخالت آنها در تصميم گيري مي دانند؛ با توجه به اينكه يكي از مشكلات اصلي تعاونيهاي كشاورزي عدم مشاركت كافي اعضاي تعاوني و سرعت كند اجراي تصميمات و همچنين عدم موفقيت و بازدهي و بهره وري مطلوب تعاونيها مي باشد؛ اين پژوهش با هدف شناخت نقش تصميم گيري گروهي در افزايش بهره وري تعاونيها صورت گرفته است.این پژوهش از نوع توصیفی- پيمايشي و از گروه پژوهشهاي كاربردي مي باشد. جامعه آماری شامل مديران تعاوني هاي توليدي كشاورزي فعال در مشهد بوده كه 62 مورد مي باشند. ابزار سنجش در این تحقیق پرسشنامه می باشدکه براساس طیف لیکرت تدوین شده است وضریب آلفای کرونباخ آن 88/0+بدست آمد. جهت تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده از نرم افزار SPSS و از روشهای آمارهای توصیفی واستنباطی استفاده شد. نتایج این تحقیق نشان می دهد که استفاده از تصميم گيري گروهي موجب ،افزايش مشاركت اعضاء،افزايش سرعت اجراي تصميمات مي شودو نيز بين تصميم گيري گروهي و موفقيت تعاونيها رابطه وجود داردوهمچنين تصميماتي كه بصورت گروهي اتخاذ مي شوند مقبوليت بيشتري داشته و افراد نسبت به اجراي آنها متعهدترند.