به منظور بررسی اثر محلول پاشی عناصر آهن، روی، بُر و دور آبیاری بر رشد و عملکرد خردل هندی، آزمایشی به صورت اسپلیت پلات در قالب بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا گردید. در این تحقیق عامل دور آبیاری در سه سطح شامل آبیاری هر یک هفته، دو هفته و سه هفته یکبار و عامل محلول پاشی عناصر ریز مغذی (در دو مرحله: محلول پاشی در زمان قبل و بعد از گلدهی) نیز در چهار سطح شامل: محلول پاشی آهن، روی، بُر و عدم مصرف در نظر گرفته شد. نتایج آزمایش نشان داد که اثر دور آبیاری (در سطح 1%) و محلول پاشی عناصر ریز مغذی (در سطح 1%) بر عملکرد دانه معنی دار بود. نتایج مقایسه میانگین اثر آبیاری بر عملکرد دانه نشان داد که با افزایش دور آبیاری از یک هفته به سه هفته یکبار، از عملکرد دانه به شدت کاسته شد. به طوری که بیشترین عملکرد دانه از آبیاری یک هفته با میانگین 4486 کیلوگرم در هکتار حاصل شد و کمترین عملکرد دانه نیز از شرایط تنش شدید (هر سه هفته آبیاری) با میانگین 1513 کیلوگرم در هکتار بدست آمد. همچنین نتایج نشان داد که بیشترین عملکرد دانه از محلول پاشی آهن با میانگین 3418 کیلوگرم در هکتار حاصل گردید و کمترین عملکرد دانه نیز متعلق به عدم محلول پاشی عناصر ریز مغذی با میانگین 2638 کیلوگرم در هکتار بود نتایج تجزیه واریانس نشان داد که عملکرد بیولوژیکی تحت تأثیر دور آبیاری (در سطح 1%) و محلول پاشی (در سطح 1%) قرار گرفت. نتایج نشان داد که اعمال تنش رطوبتی باعث کاهش چشمگیر عملکرد بیولوژیکی گردید. به طوری که در شرایط آبیاری کامل (هر هفته آبیاری) بیشترین عملکرد بیولوژیکی با میانگین 12540 کیلوگرم در هکتار بدست آمد و کمترین عملکرد بیولوژیکی نیز متعلق به تیمار هر سه هفته یک بار آبیاری با میانگین 6162 کیلوگرم در هکتار بود. نتایج مقایسه میانگین محلول پاشی نیز نشان داد که محلول پاشی با آهن و روی به ترتیب با میانگین های 10090 و 9780 کیلوگرم در هکتار نسبت به سایر تیمارها برتری معنی داری داشتند.