سودآوری تولید شیر و گوشت به عنوان دو محصول عمده ی حیوانات مزرعه ای تا حده زیادی بستگی به کارایی مطلوب تولید مثلی گله ها دارد . تعادل مناسب بین عوامل ژنتیکی ، محیطی و البته روش های مدیریتی در مراکز دامپروری جهت دستیابی به حداکثر بازده ی تولید مثلی ، کاهش فاصله ی بین زایش تا آبستنی و نرخ آبستنی مطلوب ضروری است . نتیجه ی این امر افزایش بازده ی تولید مثلی ،افزایش طول عمر تولیدی و بالا رفتن تعداد زاده ها به ازای هر حیوان در یک دوره ی زمانی مشخص است . در سالیان اخیر توجه فراوان به تولید ( بویژه تولید شیر ) موجب کاهش شدید کارایی تولید مثلی نسبت به مقادیر قابل انتظار گردیده است . این کاهش ناشی از عوامل متعددی نظیر نقص در سیستم های فحل یابی ، زمان نامناسب تلقیح ، تاخیر و یا عدم تخمک ریزی ، بالانس منفی انرژی و اختلالات تغذیه و در نهایت عوامل ژنتیکی است . در برنامه های اصلاح نژادی عموما به کمک برنامه های آمیخته گری و تکنیک تلقیح مصنوعی صفات برتر والد نر در راستای پیشرفت ژنتیکی بسط و گسترش یافته است . کاربردهای جدید تکنولوژی های تولید مثلی مانند القای تخمک افشانی چندگانه و تولید آزمایشگاهی رویان ها و انتقال رویان از دام های ماده با پتانسیل ژنتیکی برتر ، امکان انتقال هرچه بیشتر صفات مطلوب ژنتیکی والد ماده را نیز به نسل های بعد فراهم آورده است . بکارگیری تکنیک هایی مذکور علاوه بر معرفی نژادهای غیر بومی به نقاط مختلف می تواند به عنوان یک استراتژی در جلوگیری از انقراض گونه ها و نژادهای درخطر و نیز به عنوان یک روش عالی در جهت اجرای برنامه های تست نتاج برای تعیین شایستگی ژنتیکی والد ماده محسوب گردد . استفاده از تکنولوژی های نوین تولید مثلی موجب افزایش کارایی تولید در واحدهای دامپروری چه از حیث کمی و چه کیفی می باشد . نتیجه این افزایش کارایی تخریب کمتر مراتع و مصرف کمتر غذا توسط هر دام به ازای هر واحد تولید ( گوشت یا شیر ) خواهد بود . بنابراین بخوبی می توان تاثیر بکارگیری تکنولوژی های نوین تولید مثلی در پایداری بخش کشاورزی و محیط زیست را مشاهده کرد .