بطور کلی در همه سفره های استان بيش از ظرفيت مجاز برداشت صورت می گيرد. اين در حاليست که يكي از محورهاي توسعه پايدار، رويکرد پایدار گرا و تعادل محيطی است. حاميان اين رويکرد بر اين عقيده اند كه به طبيعت نبايد فقط به مثابه ابزاري كه نيازهاي بشري را ارضا مي كند، نگاه كرد. بر هم نزدن چرخه اكوسيستم و حفظ محيط زيست و احترام به حق بهره¬برداري نسل هاي آينده از منابع طبيعي از جمله مسايلي است كه در اين موضوع قابل بررسي است. با توجه به اهميت بخش کشاورزی در اقتصاد استان همدان و جامعه روستايی و نقش مديريت بهينه آب در پايداری بخش کشاورزی، این تحقیق به دنبال بررسی سازوکارهای مدیریت پایدار آب کشاورزی در استان می باشد. تحقيق حاضر، تحقيقي كاربردي- توصيفي از نوع پيمايشي مي‌باشد. داده ها با استفاده از ابزار پرسشنامه گردآوري شده است. جامعه آماري تحقيق كارشناسان ستادي شاغل در آب منطقه ای همدان و سازمان جهاد كشاورزي استان، بوده است. از روش "شمارش كامل جامعه مورد مطالعه" داده‌هاي مورد نياز گردآوري خواهد شد و روش گردآوري اطلاعات مبتني بر تكميل پرسشنامه‌هاي تنظيمي بوده است كه گويه‌هاي آن به صورت بسته، پاسخ ارايه شد. براي محاسبه پايايي، از ضريب كرونباخ آلفا استفاده شد. بر اين اساس در تحقيق حاضر ابتدا تعداد 30 پرسشنامه به عنوان پيش آزمون از جامعه آماري همدان تكميل شد و سپس با استفاده از نرم‌افزار SPSS مقدار آلفاي كرونباخ پس از حذف و تعديل گويه ها به 86/0 محاسبه شد. نتايج نشان داد از نظر سازو كارهاي اقتصادي و نظارتي، جلوگيري از حفر چاه هاي غير مجاز بيشترين تاثير را بر پايداري منابع آبي دارد كه البته از نظر پياده سازي در شرايط فعلي امكان استفاده از آن كم است. همچنين از نظر ساز و كارهاي فني، افزايش استفاده از آبياري تحت فشار اولويت بالاتري نسبت به ديگر سازو كارهاي پيشنهاد شده دارد كه امكان استفاده و پياده سازي آن به نسبت خوب است.