توجه به جايگاه و نقش زنان در برنامه هاي توسعه اقتصادي كشور داراي اهميتي بسيار است زيرا مشارکت زنان در عرصه هاي گوناگون اقتصادي، سياسي، و فرهنگي، از شاخص هاي مهم توسعه انساني و پايدار محسوب مي شود. ناديده گرفتن زنان به عنوان نيمي از منابع انساني و نيروي كار فعال جامعه چرخ توسعه جامعه را کند مي کند. به منظور تحقق توسعه انساني توجه به جايگاه نقش آفريني زنان و اشتغال زنان در فرايند توسعه کشور و تامين مطالبات اين قشر عظيم در برنامه هاي توسعه اي و کشور ضروري است. و توجه به وضعيت اشتغال زنان و هدايت آنها به بازار كار مي تواند زمينه بهره گيري بهتر جامعه از اين نيروي بالقوه را بالفعل درآورد و زمينه ساز مشاركت هر چه بيشتر اين قشر توانمند در عرصه هاي اقتصادي، اجتماعي باشد.
اين پژوهش به دو پرسش اساسي که «از منظر تئوريک و عملکرد اجرايي، برنامه هاي پنج گانه توسعه، چه تفاوت ها و همانندي هايي به لحاظ توجه به جايگاه زنان با هم دارند؟ و کداميک از برنامه هاي توسعه کشور، در توجه به نقش و جايگاه زن در فرايند توسعه عملکرد موفق تري داشته است؟ پاسخ مي دهد. فرضيه اصلي در پاسخ به پرسش اصلي اين است: «به نظر مي رسد توجه به جايگاه و نقش زنان در برنامه هاي پنج گانه توسعه بر روي محور حداقل ها و حداکثرها در نوسان بوده، حداقل ها از برنامه اول شروع شده و در برنامه چهارم و پنجم به سمت حداکثرها پيش مي رود. در مجموع توجه به جايگاه زن در فرايند توسعه کشور در برنامه هاي سوم، چهارم و پنجم توسعه، داراي روندي رو به بهبود و پيشرفت بوده است.» روش تحقيق در اين مقاله، روش توصيفي-تحليلي است. جايگاه زنان در قانون اساسي، و برنامه هاي پنج گانه توسعه و اشتغال به صورت مقايسه اي واکاوي مي شود.