هدف مقاله حاضر بررسي و تحليل ميزان استفاده از فناوريهاي کشاورزي پايدار توليد کشت برنج در شهرستان شیروان و چرداول مي باشد. در اين راستا مساله اين است كه كشاورزان در توليد برنج از چه فناوري هايي و چگونه استفاده مي كنند؟ و در كاربست اين فناوري ها تا چه اندازه اصول پايداري را مورد توجه قرار مي دهند؟ براي روشن شدن سوال، پژوهش داراي دو نوع متغير است. متغير وابسته به کارگيري از فناوريهاي کشاورزي و متغير مستقل عوامل سن، تجربه، آگاهي، شرکت در کلاسهاي ترويجي و... مي¬باشد که براي سهولت کار در شش دسته عوامل تقسيم بندي شده اند. شيوه گردآوري اطلاعات در اين پژوهش ميداني و پيمايشي است و از نظر روش تحقيق به شيوه توصيفي و تحليلي مي باشد. حجم نمونه نیز از بین 30 روستای مورد مطالعه با استفاده از فرمول170 نفر تعیین شد که جهت تحلیل نتایج پرسشنامه ها از نرم افزار spss و آزمون همبستگی استفاده گردیده است. نتايج پژوهش حاکي از آن است که در تحليل همبستگي، برخي از متغيرها از قبیل دسترسی، ترویج، تعداد قطعات اراضی، درآمد و هزینه داراي رابطه مثيت و معنادار و برخي ديگر از متغیرها ازجمله سن، سواد، نظام بهره برداری و آگاهی دارای رابطه منفي و غیر معناداري با فناوريهاي کشاورزي پايدار مي¬باشند. بطور کلي از نتايج تحقیق چنين استنباط مي¬شود كه به كارگيري فناوري ها در منطقه مورد مطالعه: اولاً با فناوريهاي کشاورزي پايدار همخواني چنداني نداشته و ثانياً به بكارگيري فناوري هاي كشاورزي بيشتر براي كسب سود بوده و به پايداري کشاورزي کمتر توجه شده است.