دانش سنگ بنای توسعه است ولی متأسفانه دانش‌بومی تا این اواخر مفاهیم «واپسگرایی» و «ایستایی» را به ذهن‌ها مبادرت می‌نمود که آن هم ناشی از افکار و رویکردهای نوسازی و رهیافت‌های انتقال فن‌آوری به کشاورزان کشورهای در حال توسعه بوده است. اما با بروز مشکلات اقتصادی و اجتماعی و زیست‌محیطی ناشی از کاربرد فن‌آوری‌های سنجیده و استفاده از فرهنگ غربی در کشورهای در حال توسعه‌، رویکردهای درون‌زا مطرح گردید تحت تأثیر این تحولات‌، فرهنگ‌های قومی، ظرفیت‌های محلی، دانش‌ها و مهارت‌های بومیان، به عنوان مکمل دانش رسمی مورد توجه متخصصان امور توسعه قرار گرفت. در این مقاله ضمن تعریف دانش بومی و تفاوت‌های آن با دانش رسمی، به جایگاه آن در توسعۀ روستایی پرداخته شده است.