امروزه امنيت منابع آب و امنيت غذايي هر دو با ريسك بالايي مواجه شده‌اند. دليل اساسي اين امر افزايش بي‌رويه جمعيت جهان و كاهش منابع آب به علت استفاده بيش از حد از اين منابع و دخالت بشر در چرخه‌هاي طبيعي و بهره‌گيري از آلاينده‌هاي شيميايي مي‌باشد. در شرايط كنوني سالانه حدود 2 ميليارد نفر در جهان به نوعي تحت تأثير بيماري‌هاي ناشي از آب هستند و سالانه حدود 4 ميليون نفر از كودكان جهان جان خود را به اين لحاظ از دست مي‌دهند. بنابراين ارتقاي بهره‌وري آب كشاورزي، امنيت غذايي، افزايش و تأمين پايداري مواد غذايي مستلزم كارايي مصرف آب، اصلاح ساختار مديريتي و بهينه سازي بهره‌برداري از آب مي‌باشد كه آن هم نيازمند تغييرات اساسي در دانش، نگرش و مهارت كشاورزان است.