امروزه آثارمخرب بهره برداریهای بی قاعده از منابع زمین در طی قرن گذشته وبی توجهی به پیامدهای ناشی از چنین بهره برداری هایی بر ثبات وپایداری بوم نظامها بیش از هر زمان دیگر متجلی شده شده است. مدیریت تولیدات کشاورزی از طریق افزایش سطح حاصلخیزی خاک، قابلیت دسترسی به آب آبیاری واستفاده از ژنوتیب های گیاهی پر محصول سعی در افزایش تولیدغذا نموده است. مدیریت کشاورزی که تنها بر مبنای سود حاصله یا تولید پایه ریزی گردد و مبتنی بر بینشهای خرد گرا وفاقد ابعاد تلفیقی باشد، عوارض بی شماری از جمله تخریب خاک وگسترش بیابانها، شور شدن ویا قلیایی شدن خاکها ،کاهش تنوع زیستی ،آلودگی محیط زیست ودر نهایت تغییرات مضردر توازن زیستی را منجر شده است. بنابراین توسعه کشاورزی و تولید بدون درک صحیح پیامدهای گوناگون هر کدام از تغییرات اعمال شده در بوم نظام های کشاورزی و بدون فراهم نمودن زیر ساختهای اولیه علمی صحیح وبرنامه ریزی شده برای نگه داری در دراز مدت سر اغاز فاجعه ایی در کشاورزی خواهد شد. امروزه تاکید بر بهبود عملکرد از جنبه زیست محیطی پایدار می باشد و به همین علت واژه «انقلاب همیشه سبز» جایگزین « انقلاب سبز» در کشاورزی شده است، که نشان از بهبود پتانسیل تولید وپایداری آن بدون خطرات اجتماعی و بوم شناختی دارد. هدف از مطرح کردن انقلاب همیشه سبز افزایش تولید غذا به سطحی بیشتر از آن چیزی است که مد نظر انقلاب سبز می باشد. تاکید بر کشاورزی پایدار نتیجه درک فزاینده بحران ها وخطراتی است که توسط فناوری های غیر حساس به محیط زیست بوجود امده است. علی رغم پیشرفت فناوری، باز هم خاک منبع اصلی تولید پایدار غذاست. تاکید اصلی بر این باور است که پایداری کشاورزی علاوه بر شرایط منطقه ایی منوط به پیوستگی با قوانین اجتماعی- اقتصادی وبوم شناختی معینی است وعملی کردن این مهم در ارتباط با استفاده کارامداقتصادی وپایدار از منابع طبیعی، زمین- آب - تنوع زیستی؛ وانرزی است که با سرمایه های اجتماعی کامل می شود. نقش مهم فناوری ومهارت کشاورزان در بقا وبهبود این منابع طبیعی مورد تاکید قرار گرفته است.