به منظور بررسی اثرات تلقیح دو توده محلی شبدرایرانی با کود های بیولوژیکی شامل سویه های مختلف از باکتریRhizobium leguminosarum biovar trifoli توام با باکتری افزاینده رشد (PGPR) Pesudomonas putida بر روی صفات کمی رشد. آزمایشی به صورت فاکتوریل اسپلیت در زمان در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سال 1390 در ایستگاه تحقیقات کشاورزی و دامپروری شهرستان گلپایگان انجام شد. عوامل اصلی این آزمایش دوتوده محلی شبدر ایرانی بنام هفت چین اصفهان (V2) و هفت چین مرکزی (V1)، دو سویه باکتری ریزوبیوم Rb-13)و(Rb-3 و تیمار بدون تلقیح با باکتری های ریزویبوم، و یک سویه باکتری سودوموناس پوتیدا (PS -168) و تیمار بدون تلقیح با باکتری سودموناس PS -168 بودند. طرح شامل سه تکرار و هر تکرار دارای 12 تیمار بود و در کل چهار چین برداشت شد. سودوموناس به عنوان تنظیم کننده تثبیت نیتروژن در کنار ریزوبیوم بکار برده شد. نتایج حاصله از این تحقیق نشان داد که تلقیح با باکتری های ریزوبیوم و سودوموناس تاثیر معنی داری بر روی شاخص های کمی رشد دارد و باعث افزایش عملکرد علوفه خشک، افزایش ارتفاع ساقه، افزایش میزان نسبت برگ به ساقه می شوند، اما تاثیری بر روی عمق نفوذ ریشه ندارد. همچنین باکتری تنظیم کننده رشد (PGPR) منجر به افزایش صفات کمی رشد در اندام های هوایی گیاه شد به قسمی که در غالب موارد تلقیح توام ریزوبیوم با سودموناس پوتیدا دارای بیشترین شاخص های رشد و تیمارهای بدون تلقیح (شاهد) کمترین میزان برآورد این صفات را داشتند.