بخش اصلي و اساسي نظام دانش هر كشور، دانش بومي آن كشور مي‏باشد. يادگيري دانش بومي و انجام پژوهش‏هايي در زمينه داشته‏ها و دانسته‏هاي جوامع محلي مي‏تواند درك شرايط محلي را بهبود داده و زمينه مناسبي براي فعاليت‏هاي توسعه‏اي ايجاد نمايد. با اين توصيف، هدف از انجام تحقيق حاضر، بررسي نقش دانش بومي در پايداری توسعه روستايي هنگام مواجهه کشاورزان با پدیده خشکسالی مي‏باشد. اين تحقيق به روش كتابخانه‏اي انجام شده است و به بيان مفهوم دانش بومي و نقش آن در توسعه پایدار و نیز به بررسی روش‏های سنتی جهت مقابله با پدیده خشکسالی می‏پردازد. به‏طور کلی، یافته‏های این مطالعه حاکی از آن است که کشاورزان در قالب دانش بومی خود از روش‏های متعددی در زمینه زراعت، باغ و استفاده بهینه از رواناب‏هاي سطحي و ذخيره كردن آن در آب انبارها و قنوات جهت مقابله با خشکسالی و پیامدهای گسترده ناشی از آن استفاده نموده‏اند. شناسایی و مکتوب نمودن دانش بومی کشاورزان در مقابله با خشکسالی و توجه به مشارکت مردم در برنامه‏های توسعه پایدار از جمله پیشنهادهای این مطالعه می‏باشد.